Keizerlijke Romeinse marine gaat er voor

De centuriones Macro en Cato gaan in De voorspelling van de adelaar tot het gaatje in het gevecht tegen niets ontziende piraten onder leiding van Telemachus. Je kunt het aan Simon Scarrow over laten om daar een bloedstollend epos van te dichten. Zijn historische romans verraden grote kennis van zaken die gepaard gaat met een meeslepende verhaaltrant.

Hij neemt de lezer mee naar het rijk van keizer Claudius en speciaal naar een onderbelicht deel van zijn slagkracht: de marine. Het rijk ook van list en bedrog, waarin niets en niemand zeker is van de houding van zijn naasten. Alleen bij Macro en Cato zit dat wel snor. Ze nemen elkaar hooguit op de hak, hetgeen de komische noot oplevert in een bestaan waar letterlijk en figuurlijk koppen rollen.

Het draait om geheime stukken die in de handen van piraten vallen en daar stevig verankerd liggen. Vanuit verschillende invalshoeken probeert de top van de marine zich deze eigen te maken. Ten faveure van de keizer, maar dat moet je niet met een pond maar met een silo vol zout nemen.

Machtswellust heeft bij de Romeienen de hoogste prioriteit. Het is de hogeschool van de militaire strategie op open water met een creatieve variant op het paard van Troje. Wie aan de gruwel uit vorige delen nog niet genoeg heeft, kan met deze uitgave de lijst met handelingen tot ultieme pijniging uitbreiden. Hele reeksen zeevechters ondergaan hun eigen versie van kanonnenvoer, want ook en vooral in de oudheid was het ‘bevel is bevel’ een vanzelfsprekendheid.

Je hebt er weinig verbeelding voor nodig om te beseffen wat er nodig is om hoofden te doen barsten als watermeloenen. En dat is dan nog een eufemisme van de bovenste plank. Macro zet de kraan van zijn jagersinstinct vol open om de piraat die er met zijn moeder vandoor ging een kopje kleiner te maken. Om op het beslissende moment zelf sprakeloos te raken door wat het verleden voor hem verborgen hield.

Spanning van de eerste tot de laatste bladzijde en dat bij grote navolgbaarheid. Een manier van schrijven, een taalgebruik, dat je meevoert en de wil om het boek neer te leggen ondermijnt. Teerhartigheid krijgt in de tijd van de Romeinen geen toegang. Rangen en standen zijn een gegevenheid waar niet mee af te rekenen valt. Toch ook en vooral de tijd waarin het bedrieger bedrogen zou kunnen zijn uitgevonden.

Recht en onrecht vinden zo hun eigen uitgang in een tijd waar fysieke macht de alles bepalende factor is. Het boek geeft helder inzicht in de wijze waarop de Romeinen hun vijanden in zeegevechten tegemoet traden, in hun materiaal, middelen, vastberadenheid en deskundigheid. Een nieuwe bestseller in de 'Adelaar'-reeks die scoort.