Zo vader, zo niet de zoon

Zak Ebrahim is nog maar een jochie van zeven als zijn Egyptische vader zich ontpopt als een terrorist. El-Sayyid Nosair ontneemt de militante rabbi Mei Kahane het leven. Tegelijk daarmee maakt hij dat van zijn vrouw, zoon Zak en dochter Yulla ot een hel. Al helemaal als hij vanuit zijn cel een aanslag beraamd op het Wold Trade Center, waarbij zes mensen omkomen. Voor de zoon blijft de man nog lang een baba (vader). Wel één die bij de bezoeken die hij hem brengt naast een vluchtige knuffel alleen het strenge vingertje heft: bidden in viervoud.

Het gezin verhuist zó vaak dat Zak de tel kwijt raakt. Hij wordt gepest op school en nadat zijn moeder eindelijk de ware aard van haar man leert kennen raakt de jongen van de regen in de drup. Ze gaat een nieuwe relatie aan. De stiefvader, ook een Egyptenaar, vergrijpt zich veelvuldig aan hem. Het zet de knaap aan het denken en hij beseft stukje bij beetje wat zijn baba op z’n kerfstok heeft. Hij heeft de moed om FBI-agenten te helpen bij het creëren van een betere band met de moslimgemeenschap. Co-auteur Jeff Giles zet de mededelingen van Zak om in een gedegen stuk proza. Hij hoeft geen spanningsboog op te bouwen: de materie op zich doet dat voor hem. De wijze waarop hij Zak opvoert verdient waardering. De overgang van een goedgelovige tiener naar een nadenkend jong volwassene en het daarmee gepaard gaande opschudden van het gedachtegoed is geloofwaardig. Het is waarachtig geen klein bier wat hij tot zich neemt.

De lezer blijft ook ongewis over de rolverdeling. Heeft Giles alleen zijn journalistieke lamp over de tekst laten schijnen? Bemoeide hij zich ook met de inhoud? Was hij slechts adviseur? Het pleit voor de schrijvers dat ze geen woordenbrei nodig hebben om een opvallend gegeven lading te geven. Door de manier waarop  ze het beschrijven komt de transformatie van een goedgelovige zoon in een man die geweldloosheid boven geweld en onverdraagzaamheid kiest, waarachtig over. Je komt als lezer los van de vanzelfsprekendheid dat een kind waar het bloed van een fanaticus en wreedaard door de aderen stroomt, nooit een menslievend individu kan zijn. Dat is de grootste verdienste. De zoon van een terrorist biedt hoop en rekent af met vooroordelen. Zak Ebrahim maakt je deelgenoot van de worsteling die een kind in barre omstandigheden heeft te doorstaan.