De dood als scherprechter in de strijd tussen prins en slaaf
Heloot Protos ziet voor zijn ogen hoe zijn ouders worden gedood door Spartanen. Zijn volk is weerloos. Hij onttrekt zich aan die apathische houding. De ongeletterde minderjarige jongen laat zijn zwaard spreken. Niets en niemand kan hem tegenhouden in zijn zucht naar wraak, en meer nog zijn hang naar gerechtigheid. Wanneer hij een gerijpte Egyptische vrouw aan zijn zijde vindt, paart zich intelligentie met strijdlust en wordt in hem een strateeg van de buitencategorie geboren. Eén die geheel Sparta bij de keel grijpt. Die de broer van zijn vaders moordenaar doet sneven en vele onderdrukkers in diens spoor. De moordenaar zelf staat op zijn netvlies gebrand. Thebe schat de capaciteiten van Protos naar waarde. Met hem aan hun zijde draait een kansloze missie om in een ongekende triomf.
Wie na twintig bladzijden in Dolk van Sparta afhaakt kunnen we niets kwalijk nemen. Nicholas Guild ‘trakteert’ daarin op een niets ontziende weerzinwekkende slachtpartij. Dood als tijdverdrijf. Mannen, vrouwen en kinderen worden op barbaarse wijze vermoord. Twijfelaars geven we het advies tóch door te lezen.
Wat zich daarna ontvouwt is een prachtig epos over een Spartaanse prins en een jonge slaaf. Beide, Protos en Eurytus, kennen maar één doel: de ander doden. De prins ziet zijn Spartaanse eer meer en meer geschaad. Ontdekt dat zijn opvoeding een loopje met menselijkheid en rechtvaardigheid heeft genomen. Hij weet dat het uitschakelen van zijn meerdere in menselijke waardigheid de eenmaal opgelopen geestelijke wonden niet kan compenseren. Maar weigert dat stemmetje van binnenin de boventoon te laten voeren. Er groeit wel iets van respect tussen de kemphanen. De slavenjongen uit Laconië is meer dan eens in staat om zijn rivaal voorgoed het zwijgen op te leggen. De momenten dat de dolk van de Spartaan een klapperpistooltje blijkt in vergelijking met het zwaard van de heloot. Een goedkope triomf is niet datgene wat hij begeert. Definitief afrekenen met de knechting van een volk is het ultieme doel.
De durende worsteling tussen verstand en gevoel kan maar op één wijze eindigen. Het is één boeiende karaktertekening gekruid met aanhoudende spanning. Een boek dat je niet los laat voordat de prachtige plot je verplicht om toe te geven dat er geen ontkomen aan is aan datgene wat de inborst wil. Eerwraak op meesterlijke wijze uitgewerkt. Wat geen krijger en geen zwaard kunnen temmen lukt een zachte vrouwenhand spelenderwijs. Het zijn de momenten waarin de acteurs je het gunnen om even bij te komen.
Een botsing tussen heraldiek en romantiek. Gepantserde Griekse trots waarin grof geweld hooguit een barstje kan trekken. Sferisch, meeslepend. Meer boek voor echte mannen is het credo van de historische thriller. Eén waarin je bloedige slachtpartijen een plaats kunt geven. Guild toonde eerder dat hij dit genre met ijzeren karakters als weinig anderen beheerst. Dolk van Sparta is een nieuwe proeve van zijn bekwaamheid.
Reageer op deze recensie