Amor eet mee aan tafel in Iran

In haar Londense kookschool schudt Jennifer Klinec haar hoofd als ze overpeinst wat het leven voor en met haar bekokstooft. Ze pakt dan de hand van de Iranees Vahid die volk en vaderland achter zich laat om met zijn grote liefde naar het westen af te buigen. Klinec maakt zich op jonge leeftijd los van het Canadese thuisfront. Een stoere meid, die zich door niets en niemand het kompas over haar existeren laat ontnemen. Wat ze van thuis meekrijgt is de liefde voor koken en keuken. Die zet ze om in genoemde kookschool. Bepaald geen alledaagse. Het kan haar nooit bijzonder genoeg zijn. De zoektocht naar apartheid-in-de-dis voert haar naar Iran, waar de geheimen van de Perzische keuken tot in details worden ontsluierd.

Het toetje is in dit geval de hoofdschotel: dat is de zoon van haar lerares. De toenadering is een botsing tussen culturen: het directe en grove in de ogen van de Europeaan; het decadente westerse in de ogen van de Iranees. Daar waar het aanvankelijk om een aaneenschakeling van gerechten gaat, slaat het verhaal wat bruusk om in de richting van een onmogelijke liefde. De confrontatie met de mores die je bij de minste geringste intimiteit voor de rechter kan brengen. De botsing tussen weerzin en aantrekkingskracht. Het kost nogal wat moeite om het serieus te nemen als iemand je vies vindt op de intiemste plekken en tegelijk kwijlt van verlangen om je te bezitten. Vahid moet kiezen tussen het traditionele eigene van zijn land en zijn gevoelens voor de vrouw die zijn leven binnen stapt. Die wederzijdse zoektocht is de specerij die het verhaal pittig kruidt.

In hoeverre kun je buiten de oevers van jezelf treden en wanneer is het moment daar om Amor de deur te wijzen? Het grote verzuim van de auteur is dat ze voor de schuin gedrukte woorden, die het culinaire idioom van het land herbergen, geen verklaring geeft. Niet na een hoofdstuk, niet als een verklarende woordenlijst achterin het boek. Het past bij de wijze waarop ze in het leven staat. Maar daarmee houdt ze de lezer enigszins op afstand en gunt deze niet de inkijk in de keuken, in de samenstelling van de gerechten. Die lezer wordt wat slordig naar haar amoureuze verwikkelingen gevoerd. Ook de overstap van het ene verblijf naar het andere hangt in de mist.

Het waardevolle van het boek is de confrontatie met de immense verschillen tussen de westerse en islamitische culturen. De zoektocht naar een uitweg waarbij Amor het uiteindelijk van Ruhollah Komeini wint. Maar tot welke prijs! Daarover gaat het bijna dagelijks in de gesprekken tussen de geliefden aan die Londense keukentafel. Klinec steekt zich niet weg in haar epos. De innerlijke strijd is een boeiend gegeven dat aan waarde wint door de openhartigheid van de auteur.