Goede en slechte farao's in Egypte

Wilbur Smith besteedt een wezenlijk deel van zijn leven aan zijn passie voor Afrika. In de ‘Egypte’-serie produceert hij Farao als vijfde deel van een serie waarin Woestijngod, Vallei der koningen, Koningsgraf en Magiër vooraf gingen. Als de Egyptenaren zich met veel pijn en moeite verlossen van de Hyksos, dient het volgende onheil zich tweevoudig aan. De geliefde farao Tamose laat het leven in een veldslag en zoon Utteric Turo blijkt zo ongeveer de slechtste opvolger die je kunt bedenken. Waanzinnig als hij is, jaagt hij duizenden bekwame Egyptenaren in de dood.

Voor de trouwe lezers van de reeks zal het geen wonder heten dat Taita, een voormalig slaaf, degene is die Egypte van deze tiran moet verlossen. In Ramses, de tweede zoon van Tamose, heeft hij een prima alternatief. Zeker als die wordt gekoppeld aan de wonderschone Serena, die goddelijke machten in zich bergt. Die stellen haar in staat vijanden te verslaan waar mannen met veel fysieke kracht geen kans toe zien. Maar Utteric verslaan is andere koek. Daar lopen goddelijke krachten tegen te pletter.

Smith duikt van de ene in de andere scène. Het gebrek aan samenhang wordt gecompenseerd door een overdaad aan spanning. Onderhoudend, dat zeker, maar met af en toe net een scheutje teveel aan sentiment. Bijvoorbeeld het zemelen over het gevaar dat een kindje loopt van een vrouw die net haar eerste huwelijksnacht heeft geconsumeerd. Hierin moet hij een aantal bladzijden verder zichzelf bestraffen. Met magie kun je alle kanten uit, dus de factor onwaarachtigheid kun je bij de sloop zetten.

Farao sleept zich wat moeizaam naar een einde. Letterlijk en figuurlijk een worsteling naar de laatste bladzijde. Als het allemaal vast dreigt te lopen, is er de godin Inana die uitkomst biedt. Zij heeft kennelijk ook geen haast en haalt de vaart eruit met sterk vertragende plagerijen. Overigens bewijst de auteur dat hij over een zeer rijke fantasie beschikt en daarmee voldoet hij aan de eerste voorwaarde die het genre vergt. Het laat zich aanzien dat er na de meer dan dertig romans die hij schreef nog diverse zullen volgen. En de ‘Egypte’-serie zal evenmin opgedroogd zijn, deze overtreft in ieder geval nu al de Ballantyne-serie van 2014 in ruime mate.

Internationale bestseller heeft de uitgever op het boek geplakt. Dat is niet gelogen, want de pennenvruchten van Londenaar Smith vinden aftrek over een groot deel van de wereld. Geen hoogdravende volzinnen; een gemakkelijk te begrijpen epos. Met zijn hang naar het onverwachte vindt hij in Afrika een groteske voedingsbodem. Bewondering is op zijn plaats voor de ongekende productie met meer boeken in een jaar dan de vingers van één hand kunnen aangeven.