Emoties in wielersport uitvergroot

De scheidslijn tussen opperste vreugde en intens verdriet is in de sport flinterdun. Het wielrennen vormt daarop geen uitzondering. Thijs Zonneveld (1980) stelt het onder bewijs in Het Panini Album. Daarin legt hij het wielerseizoen 2017 onder de loep. Een jaar met voor Nederland het ongekende succes van Tom Dumoulin, die de Giro naar zijn hand zette, hetgeen geen landgenoot voor hem ooit voor elkaar kreeg.

Bewust Giro, want een Ronde van Italië kun je een rittenkoers met een start ver buiten dit land niet noemen. Zonneveld drijft er heerlijk de spot mee.  De rode draad, hoe kan het ook anders, is de vraag hoe geloofwaardig we de wielersport anno 2018 moeten nemen. De meningen erover zijn sterk verdeeld. De één is geneigd om iedere overwinning toe te schrijven aan het gebruik van verdovende middelen; de ander sluit de ogen ervoor, wil er niet van weten. 

We scharen ons in het rijtje waarin de schrijver zich een plaats geeft: de groep die argwaan pas in veroordeling transformeert wanneer het bewijs op tafel ligt. Dat je extreme krachtsinspanningen niet kunt verrichten op een broodje pindakaas is voor insiders het intrappen van een open deur. Het wielrennen in de wurggreep van de commercie? Sponsoren die hoger, sneller en extremer eisen omdat dit de aandacht trekt? De auteur, die het wielrennen van binnenuit kent, maakt op een andere manier zijn afkeur over de te grote invloed van de geldschieters kenbaar. Gunt de lezer een kijk in de keuken, schudt anekdotes uit de mouw, stopt een heerlijke dosis humor in zijn korte verhalen. Ze lezen prettig weg, gunnen de lachspieren geen moment rust. Is lyrisch over topprestaties, haalt uit naar bedriegers, in beide gevallen met een knipoog. Sport zonder spanning is als een ei zonder zout. Zonneveld verstaat als geen ander de kunst om dat onder woorden te brengen. 

Een hoofdstuk met alleen maar serie geschakelde letters 'z' om daarmee het chagrijn over een flut etappe in De Tour ‘onder woorden’ te brengen. Je kunt afkeur en euforie op verschillende manieren brengen: de wijze waarop Zonneveld het doet is enig in zijn soort. Juist door er de draak mee te steken laat hij de boodschap het best landen. De wijze waarop hij overdrijft is pas echt een kunst. Je zou hem uit willen nodigen ieder wielerjaar op deze manier te beschouwen. Tot lering en vooral ook tot vermaak. Hij heeft er geen grote Nederlandse triomfen voor nodig om de sportliefhebber te raken. Denk nou niet dat hij alleen de lolbroek-met-kwaliteit uit kan hangen. Wie zijn eerder geschreven boek Thomas Dekker -  Mijn gevecht heeft gelezen weet wel beter. Een verrijking voor de sportjournalistiek, een verrijking ook van het gezelschap auteurs dat de sport te boek zet.