Afscheid van Richard Kahl en Kahlan Amnell?

Meer dan twintig jaar verlegt Terry Goodkind de grenzen van de fantasie met de avonturen van Richard Kahl en Kahlan Amnell. Oorlogshart pretendeert het eind te zijn van een reeks die internationaal tot de verbeelding spreekt. Daarin gaan alle registers nog eens wijd open. Een flashback naar de gebeurtenissen die uit de zestien voorliggende boeken zijn blijven hangen. Richard staat om te beginnen op uit de dood, al scheelt het één inzet van de tondeldoos of hij is gedoemd zich voorgoed in het rijk van de ziellozen op te houden. Met een door gif verzwakte fysiek moet hij de ook al herrezen Sulachan, oppergod van de halfmensen en zijn vazal Hannis Arc, van totale overheersing af houden. Voordat het tot een directe confrontatie komt krijgt hij te maken met degenen die eveneens een rekening hebben te vereffenen. Samantha bijvoorbeeld, een jonge vrouw van top tot teen vol haatgevoelens, die zich een gewelddadige uitweg zoeken. Alles is gericht op het reizen naar het Insluitingsveld waar het gif kan worden verwijderd. Het zal Goodkinds aanhang niet verbazen dat het allemaal anders loopt.

De auteur voert de spanning op tot ongekende hoogte. Deze grijpt zelfs de meest doorgewinterde supporter naar de keel. Doden zijn niet minder strijdvaardig dan levenden. De foltering van de geest is vele malen pijnlijker dan het schroeien van het vlees. Net wanneer je denkt de kronkel in de verhaallijn te hebben ontknoopt volgt een reeks subtractieve en additieve magie die je in opperste verwarring achter laat. Net iets teveel van beide. Toevoeging van de spectrale plooi maakt het allemaal nog wat ingewikkelder. Het wekt de gedachte dat is gezocht naar zware woorden om de epiek op te tuigen. Wie de reeks niet tot zich heeft genomen is een kansloze. Er wordt veel kennis van voorliggende gebeurtenissen vereist. Over bijvoorbeeld de Ohmenmachine en Regula. En dan nog... Als zelfs Kahlan haar partner niet kan volgen, waar blijf je dan als welwillend toeschouwer. Een enkele keer schiet de opperste 'prikkelaar' van de epische fantasie zelf uit de bocht met een zin als 'Om het bloed niet er niet van af te laten druipen'.

Is het na de Wetten van de Magie en de Richard & Kahlan-romans nu echt gedaan? Wel zeker, het eind aan een oorlog van drie millennia. Nuchter bezien het einde van een tijdperk; niet meer dan een insteek in de eeuwigheid. En nuchterheid staat haaks op verbeeldingskracht. Richard & Kahlan zijn uitgeraasd. Zijn ze ook uitgereisd? Die vraag blijft hangen na het consumeren van de laatste bladzijden. In de fantasie heerst geen wetmatigheid. Daar waar de doden de levenden overvleugelen is eindigheid een farce. Vooralsnog moeten we aannemen dat de laatste klap met het Zwaard van de Waarheid is uitgedeeld. We houden ons echter vast aan de slotzin op de keerzijde van de omslag: een oorlog die het einde kan betekenen van niet alleen hun (Richard en Kahlan) levens, maar van hun complete wereld. Er kan zoveel. Maar twintig jaar tot de verbeelding spreken is ook een beetje eeuwigheid...