Joseph Roth leert zichzelf kennen in Rusland
Spoken in Moskou is een verzameling brieven en reportages die kleven aan de Rusland-reis die Joseph Roth (1894-1939) maakte, zes jaar na de Oktoberrevolutie. Vol verwachtingen over de ideale wereld van de bolsjewieken reist hij af om na enige maanden zwaar teleurgesteld als een royalist terug te keren.
De rode utopie is voor hem een confrontatie met een land waar de vlam van de Revolutie is gedoofd, waar dom en bot om voorrang vechten en de van de tsaar verloste massa naïef de Nieuwe Economische Politiek van Lenin ondergaat. De joods-Oostenrijkse Roth ziet de andere kant van het verbod op antisemitisme. Joodse intellectuelen die in de utopie blijven geloven zelfs tot in de dertiger jaren van de vorige eeuw als Stralin drukdoende is honderdduizenden slachtoffers te maken, vrienden en familie niet uitgezonderd.
De boeren, bevrijd van het juk onder de grootgrondbezitter, ervaren dat de herwonnen vrijheid niets voorstelt en opgaat in collectivisme. Maar ja, ze zijn in de eerste plaats boer en in de tweede plaats Rus. Een reis met veel zwartgalligheid, waaraan de klinische relatie met zijn vrouw Friedl Reicher bijdraagt. Een vrouw die stilaan wegzinkt in het moeras van geestelijke verarming. Roth gedraagt zich weinig complimenteus tegenover de Russisch vrouw, is volgens Ilse Josepha Lazaroms in haar nawoord een exponent van een bekrompen mannenwereld inclusief seksistisch gedrag. Het hoofd van het gezin ruilt de japon in voor de overall. Het moet uit zijn met de luxe: leven en werken als een kerel zul je.
Het alfabetisme mag van 70 tot 50 procent teruglopen: de Rus ziet de verworvenheid afspringen op apathie. De stad naar het platteland, maar niet wat je je daarbij voorstelt. En die Roth maar lijden. Op de Krim, in Siberië maar ook in de Kaukasus, waar vliegen voor negentig procent van de fauna zorgen. De katholiek met joodse hersenen walgt en walgt, wil terug naar de redactie van de Frankfurter Zeitung. Mensen als Tom Lanoye, die een voorwoord schreef voor dit boek, zijn idolaat van Roth. Dat heeft te maken met de literaire grootheid en ook een beetje met de wijze waarop de literaire meester de lezer deelgenoot maakt van het leven van alledag van de Rus van toen.
Prachtige oneliners, tongue in cheek, onderkoelde humor, onweerstaanbare personificaties, aansprekende metaforen; ‘Een natte novembermorgen loopt op kousenvoeten over het Rode Plein.’ Die juweeltjes verjagen de somberte. Toch ook de verwarring. Wat bedoelt Roth werkelijk als hij de vraagstukken van het leven bespiegelt? Neem de dagboeknotities, hier bekruipt je de gedachte dat je hiervoor een ander boek hebt gelezen. Roth begrijpen vergt denkwerk. De zinnelijke stijl eist dat en Els Snick is de juiste persoon voor de vertaling. Dat de belangstelling voor het werk van Roth in ons land toeneemt, is mede te danken aan de bezieling die zij in zijn Nederlandstalige genootschap stopt. Bijzonder zijn de zwart-wit prenten van Gerda Dendooven.
Reageer op deze recensie