Wurgende spanning
Wie na vier eerdere delen in de serie historische thrillers over Rome en de Romeinen denkt het wel te hebben gehad met spanning en gewelddadigheid, wordt door Douglas Jackson verrast. Het credo van deze aflevering zou ‘Een dag niet gemoord is een dag niet geleefd’ kunnen zijn. De wijze waarop Rome en de Romeinen elkaar en de inwoners van de door hen onderworpen gebieden het leven benemen, tart elk voorstellingsvermogen. In een vergelijk daarmee zijn barbaren heilsoldaten. Mannen, vrouwen en kinderen vinden op de meest afschuwelijke wijze hun levens.
Waar hij in zijn eerdere boeken de spanningsboog vrij vaak strak trok, staat deze nu voortdurend op het punt om te knappen. We hebben Gaius Valerius Verrens leren kennen als een weergaloze vechtmachine. Er staat hem slechts één hand ter beschikking, maar daarmee kan hij meer dan een ambitieus duizendpoot zijn. En als het een keer helemaal mis dreigt te gaan is er altijd Serpentius van Avara, zijn Spaanse steun en toeverlaat, die zijn meester meermaals voor de poorten van de hel wegtrekt. Valerius is veelvuldig het slachtoffer van ontembare loyaliteit. Als de omstandigheden hem beurtelings in de armen van keizer Aulus Vitellius en zijn rivaal Titus Flavius Vespasianus drijven, ontkomt hij met al zijn beloftes niet aan een strijd op leven en dood met gewezen vrienden.
Wanneer ze het op moeten nemen tegen een eenarmige bandiet in de vorm van een super katapult lijken de kansen op overleven verkeken. Serpentius zet zich aan een opdracht om met een klein groepje getrouwen dit wapen, verdedigd door duizenden zwaar bewapende mannen, eigenhandig onschadelijk te maken. Dat lijkt op voorhand gedoemd te mislukken. De kans op slagen verbleekt bij een slak die het wereldrecord op de 100 meter van Usain Bolt verpulvert. Het is de grote verdienste van de schrijver dat hij de aanpak van zo’n mission impossible nog aannemelijk maakt ook. Zijn veelgeroemde kennis van het Romeinse Rijk krijgt zoveel meerwaarde door het beeldend vermogen.
Prachtige metaforen. Overdrijven is ook een kunst. Neem de onverlaat met schouders even breed als een boerenkar met twee paarden ervoor. Als al het brute moorden je teveel dreigt te worden, zwenkt hij ineens af naar de romantiek. Intens verliefden die hun amoureuze verlangens heel even realiteit zien worden om de kans op geluk in de kiem te zien smoren. Prachtige sfeertekeningen verhogen het leesgenot. Je staat tussen de strijdende partijen aan het front, bukt als een projectiel op je af komt. Alleen mensen met een zo groot invoelingsvermogen als Jackson kunnen je dat gevoel bezorgen.
Opnieuw een open eind. Het kan nooit de bedoeling zijn om de lezer zo in het ongewisse te laten. We hebben van Vitellius naar Vespasianus nog maar net de overgang gemaakt van de Julisch-Claudische dynastie naar de Flavische. Met opvolgend keizer Titus als beschermheer van ons aller Valerius staat ongetwijfeld veel moois en spannends te wachten. Of focust de auteur zich op Domitianus, de keizer die zijn enige echte liefde buiten zijn bereik (b)lijkt te houden?
Reageer op deze recensie