Agente hekelt respectloze moslimcultuur

Migranten met een moslimcultuur zijn hard op weg om in West Europa een tegenmaatschappij te vormen. Wetgevende en rechterlijke macht laten zich leiden door angst voor represailles, vrouwen worden als tweederangs burgers neergezet. Ze doen er alles aan om hun patriarchale thuisfront over te planten in het democratische westen. We treden onvoldoende op, komen met boterzachte straffen en lokken daardoor recidive uit.

Tania Kambouri, agente van Griekse afkomst in het Duitse Ruhrgebied, geeft haar ongezouten mening in Vrouw in het Blauw. Een boek en een verhaal waarmee ze appelleert aan de gevoelens van de massa. Ze geeft schokkende voorbeelden van geestelijke marteling die zelfs de politievrouw moet ondergaan. Legt volgens velen de vinger op de zere wonden als ze constateert dat Europa nu de tol betaalt voor het schouderophalen gedurende decennia, in de gedachte dat het allemaal van tijdelijke aard zou zijn en de migranten met een zak geld weer snel naar hun land van herkomst terug zouden keren.

Archaïsche familiestructuren leiden tot grove onderdrukking van vrouwen. Totaal geen respect voor de landen die hen gastvrij ontvangen. Tussen 2003-2013 steeg het percentage geweldsdelicten met zwaar lichamelijk letsel bij daders van Turks-Arabische afkomst met bijna een kwart. Als in een bus jonge moslims luidkeels hun ongenoegen uiten over ‘klote land met klote Duitsers’, en passant het zwakke geslacht lastigvallen kijken passagiers weg naar hun schoenen. Wie denkt aan overdrijving en mee gaat in de gedachte dat het zo’n vaart niet zal lopen, wordt door de vele voorbeelden uit de praktijk uit de droom gehaald. Het kost haar zelfs moeite om haar eigen ouders te overtuigen. “De migranten vormen clans, de politie staat machteloos en is voor openbaar ministerie en rechters zonder wetgevende handvaten ook nog eens vaak de boeman”, aldus Kambouri.

Ze maakt niet de fout om te generaliseren, een Turkse is haar beste vriendin, is ervan overtuigd dat de meerderheid van migranten in orde is. Toch is ze meer dan ongerust over het feit dat het fenomeen vredesrechters in moslimkringen, die objectiviteit en rechtvaardigheid opofferen aan de bekwaamste met vuist en wapen, te gemakkelijk wordt weggepraat. Overigens maakt ze duidelijk dat Oost-Europeanen, Sinti en Roma er ook wat van kunnen als het gaat om bendevorming en het bespelen van een krakkemikkerig rechtssysteem. 

In Noordrijn-Westfalen pakken migranten in gezamenlijkheid iedere 50 minuten een agent bij de kraag! En dan haar verrassende conclusie dat er te veel vrouwen bij de Duitse politie zijn, die mannelijke daders immers niet mogen fouilleren als ze daar geen nadrukkelijke reden voor hebben en die fysiek ook kwetsbaar zijn. Integreren blijkt ‘een ver van mijn bed show’, waarbij slapte in de bestrijding van criminaliteit en respectloosheid van met name jonge migranten ongebreidelde tegenactie kansen geeft, hetgeen de problematiek hard hollend op de spits drijft. Minachting voor de staat aan de wortel van het kwaad.

De noodkreet van de agente vindt gehoor in Europa, raakt een open zenuw. Een waarneming bij de oosterburen die grotendeels parallel loopt met die in Nederland. Onderschatting van de problematiek uit zich in een tekort aan mankracht bij de politie, die bovendien als ze hard ingrijpt antipathie oogst. Het brengt een discussie op gang die verantwoordelijken lang uit de weg zijn gegaan. Hoeveel verder kan de terreur van de misdadige medelander nog om zich heen grijpen voordat ze het punt van no return heeft bereikt? Dat is de vraag die nu steeds luider door een steeds groter aantal mensen met onvrede wordt geuit. Kambouri schrijft onderhoudend, zet mensen aan het denken en krijgt reacties uit alle windstreken.