Sven Nys: grootste supporter van zichzelf

Het leidt geen twijfel dat Sven Nys tot de betere veldrijders in de wereld behoorde. In ieder geval tot die van Vlaanderen en dan heb je die wereld al goeddeels afgedekt. Toch won de Vlaming slechts twee keer, in 2005 en 2013, de regenboogtrui.  Dat steekt schriel af tegen de zeven van zijn illustere landgenoot Erik de Vlaeminck en de vijf van Roland Liboton. Met de titel van zijn boek Winnaars hebben een plan in gedachten zou je kunnen zeggen dat op het moment suprême dat plan niet altijd deugde. Insiders weten dat hij juist op die momenten gestrest de concurrentie voor moest laten gaan. Sven, na zijn actieve carrière een succesvol ondernemer, manager, analyticus en ploegleider, heeft die schroom van zich afgeschud en houdt lezingen voor groot publiek.

In de zelfbeschouwing van zijn loopbaan rijgen de deugden zich aaneen. Het heeft er wat van weg dat hij het gebrek aan zelfvertrouwen toen met terugwerkende kracht wil herstellen. Niet je successen groot vieren, sober leven, de goede mensen om je heen, bezig zijn met de lange termijn. Het is allemaal keurig opgeschreven: de tien jaren bij Rabo en de zeven die erop volgden bij Landbouwkrediet en Crelan. Bij Rabo, dat zich volledig op de weg richtte, miste hij naar eigen zeggen de arm om zich heen. Die was er daarna wel, maar kon hem evenmin de mondiale oogst brengen die hij zo zorgvuldig had gepland. De vraag die oprijst, is waarom iemand tien jaar bij een ploeg blijft waar hij niet het goede gevoel bij heeft. Of was het geld misschien wel goed?

Het verhaal is te veel gericht op de eigen successen, die er natuurlijk ook in hoge mate waren. Als summum de belerende adviezen aan het eind van de hoofdstukken. Je mist de leuke dingen, de anekdotes. In de weinige die worden opgesomd komt er een man uit tevoorschijn die de wielerwereld toont dat zijn gedrag ver boven de concurrentie was verheven. Hij beschaamt met het opgeheven pennetje een knaap die hem onfatsoenlijk met bier bekogelt, zet Niels Albert, zijn grote tegenstrever weg in dankbaarheid voor een sponsor. Sven Nys als het grote voorbeeld voor het cyclisme.

Heel even durft hij zijn zwakke kanten aan te roeren in de relatie met Isabelle, die leidt tot een scheiding waarvoor hij toch zelf ook een deel van de oorzaak voor zijn rekening neemt. Nys toont met de organisatie van kinderkampen een sociaal gezicht. Heeft het nu met zijn Ann helemaal naar de zin. Hoopt dat zijn zoon Thibau het ook gaat maken en welke vader doet dat niet.

Jammer is het dat we te weinig van de mens achter de renner te weten komen. Het is daardoor allemaal wat saai, te veel op eigen resultaat gericht. We hebben respect voor wat Sven Nys als renner en met name ook daarna presteerde; bij het consumeren van zijn pennenvruchten bekruipt je te vaak het gevoel van: nu weet ik het wel.