Een konvooi richting Kiev.

Ontelbare boeken zijn er al geschreven over oorlogen in de ganse wereld. Het blijft maar doorgaan. Ondanks dat wil iedereen wel eens opnieuw over deze gruwel iets neerpennen, en gelukkig maar. Tommy Wieringa, gekend Nederlands schrijver, trekt met een hulpkonvooi goederen doorheen half Europa naar het Oekraïens oorlogsgebied om de mensen ginds wat te geven wat ze allemaal aan elementaire dingen missen. Ondanks de beperkte 150 pagina's neemt zijn verhaal u toch weeral bij de keel. De teksten over de militaire hospitalen die vol liggen met mensen die nooit meer zullen kunnen doen wat ze eerder van plan waren is beklemmend. Men kan natuurlijk beweren dat het voornamelijk een schrijven is in het voordeel van Oekraïne, maar dat is bij elk oorlogsverhaal zowat een vaststaand feit. Het is een belevenis door de ogen van de schrijver. Dit is geen belemmering om de gruwelijke feiten onder ogen te zien waar de Russen zich aan bezondigen. Een land en zijn grenzen met militair geweld overschrijden is geen bagatel, maar regelrechte miskenning van andermans gebied. De toekomst kan alleen met geheugenverlies betreden worden, is een zin uit het boek. Dit zal ooit ook hier van toepassing zijn wanneer deze oorlog ooit eens zal eindigen. Wij, in het westen hebben misschien nog wel eens gehoord in onze geschiedenislessen over de honderdjarige oorlog ergens in 1337? Onze dichtste oorlog duurde vier jaar.