Een analyse.

De titel zegt alles. Ondanks dat het tien jaar geleden werd uitgegeven is het brandend actueel. Dit boek beschrijft waar onze argwaan vandaan komt om altijd maar de toekomstbeelden te wantrouwen. Begin jaren zeventig had de Club van Rome een pocketeditie uitgebracht waarin de vooruitgang van de wereld, door de mensheid zoals ze toen bezig was, onze wereldbol op 50 jaar tijd naar de absolute vernietiging gingen sturen. Het boek noemde: De grenzen aan de groei. Miljoenen exemplaren werden aan de man gebracht. Bevolkingsgroei, gepaard gaande met milieurampen en een tekort van essentiële energiegrondstoffen door onze hebzucht waren de boosdoeners om van de aarde een onbewoonbare planeet te maken. We weten nu al dat dit niet waar is. Is de aarde veranderd? Zeker wel, maar wat we wel weten is dat de mensheid in zijn geheel nogal egoïstisch en zelfzuchtig van aard is neigt naar kortzichtigheid. Soms is dit aanvaardbaar, maar anderzijds ook weer niet. Rampen die veroorzaakt zijn door menselijk handelen bestaan al eeuwen maar ze voorzien en doen stoppen is een andere zaak. Wanhopen is niet zo aan te raden maar met waakzaam te zijn kom je al een heel eind verder. In feite is de natuur niet te vernietigen, die past zich aan op de korte of de lange termijn. Wij als mensen zijnde hebben de neiging om de natuur naar onze hand te zetten maar dat draait altijd de verkeerde richting uit. Na duizenden jaren hebben we het nog altijd niet begrepen.