Kolonialistisch boek met een onaangenaam hoofdpersoon

Een echte klassieker, met de ogen van nu erg kolonialistisch en racistisch. Wat me echter vooral stoorde was het enorme ego van de hoofdpersoon en zijn hypocrisie - hij spreekt zichzelf continu tegen en ook zijn acties kloppen vaak niet met wat hij zegt (zo zegt hij geleerd te hebben zonder luxe en geld te leven op het eiland, dus niet-materialistisch, en het geluk daarin te vinden, maar schept hij aan het eind van de roman op over hoe rijk hij wel niet is en wat hij er allemaal van koopt; en de ene keer ziet hij de 'wilden' als mensen en het volgende moment slacht hij ze af of gaat hij uit van hun natuurlijke minderwaardigheid).
Het boek wordt vaak gezien als de eerste Engelse roman vanwege de stijl (ik-perspectief, realistisch) en inhoud (avontuur); het realisme diende echter, anders dan in het Realisme en Naturalisme, ter ondersteuning van de parabel over de Goddelijke Voorzienigheid die het eigenlijk is.
Het is logisch dat de stijl nog niet is wat je van latere boeken mag verwachten (ontwikkeling naar een beter tempo, bondigheid en focus bijvoorbeeld), en het is ongetwijfeld een belangrijk boek i.v.m. de populariteit in Defoes tijd en de invloed die het daarna heeft gehad tot in deze tijd, maar verder blijft het voor mij een saai en irritant boek. De ouderdom van het boek is niet per se een reden dat het minder leuk leesbaar is: het Gilgamesj-epos uit 2100 v.Chr. vond ik vele malen fijner lezen.
Overigens vonden de meeste leden van mijn leesclub het een mooi, spannend boek.