Een saai verhaal, maar zeer realistische personages

Little Women is (wat mij betreft) niet een boek dat je even snel leest. Daarvoor is het te saai en lang(dradig). Toch is er één aspect dat er echt positief uitspringt, en waaruit te merken is dat de schrijfster de roman deels op haar eigen leven heeft gebaseerd: de personages in het verhaal worden zeer realistisch beschreven. Met name de karakters van de vier zussen, maar ook die van hun bevriende buurjongen 'Laurie', zijn realistisch, omdat het Alcott is gelukt elk van hen een eigen karakter te geven dat verre van eenzijdig is, maar complex en aan verandering onderhevig. De roman leest dan ook als een geslaagde coming-of-age van 5 personages.
Met name in het eerste deel druipt het verhaal (gewoonlijk door de moeder van de vier) van het moralisme. Het tweede deel (dat pas later is geschreven) bevat aan het begin meerdere opmerkingen die gezien kunnen worden als de poëtica van Alcott - opvallend genoeg schrijft ze daar ook dat een boek niet te moralistisch moet zijn. Een leermomentje?
De personages zijn erg menselijk, wat ervoor zorgt dat - ondanks de duidelijke setting in de periode van de schrijfster - het boek via hen de tijd overstijgt. Jo, een van de zussen, is een 'tomboy'. Aan de ene kant krijgt ze daarover kritiek, maar het is bijzonder dat Alcott, zeker tussen de regels door, laat zien dat zij gewoon zo is, en op een bepaald niveau wordt het door haar familie ook geaccepteerd. Het kan bijna niet anders dan dat Alcott in het echt een dergelijk meisje heeft gekend (of het misschien zelf was) - een mooi historisch geval van een kind dat misschien wel transgender was.
Er is overigens een erg grappige aflevering van Friends over dit boek. Hier is een leuke samenvatting daarvan te zien: https://www.youtube.com/watch?v=sgNjd... .