Het is een leuke combinatie tussen een fantasy verhaal en een thriller. Vooral aan te raden voor lezers van een jaar of twaalf

dertien.,Michelle Harrison werkt bij een Engelse kinderboekenuitgeverij en is zelf ook schrijfster en illustrator. De 13 schatten is haar eerste boek, maar ze won er wel meteen de Waterstone’s Childrens Book Prize 2009 mee.
Tanya is geen gewoon meisje, ze kan namelijk elfen zien. Haar probleem is dat niemand anders ze kan zien. Niemand begrijpt haar wanneer ze over de elfen praat, mensen denken dat ze gestoord is. Ze doet pogingen duidelijk te maken wat zij voelt. Ze schrijft over de elfen in haar dagboeken, die ze goed verstopt want de elfen willen niet ontdekt worden. Ze zijn niet blij met Tanya’s dagboeken en iedere keer wanneer ze een dagboek van haar vinden, wordt ze gestraft. Daar gaan nog al eens wat dingen bij stuk. Wanneer Tanya haar lamp ’s nachts van het plafond trekt door toedoen van de elfen en ze haar moeder dus geen logische verklaring kan geven, vindt haar moeder dat de maat vol is en ze stuurt Tanya naar haar oma. Tanya houdt er niet van om bij haar oma te zijn, ze vindt het er saai, ze is ervan overtuigd dat haar oma haar niet mag en haar enige gezelschap verder is Fabian, de wat aparte zoon van de tuinman. Als Tanya en hij horen over mysterieuze verdwijningen van allerlei kinderen en zij op onderzoek uitgaan, wordt het toch nog een spannende zomer.
Het verhaal is heel leuk en knap verzonnen. Het is een leuke combinatie tussen een fantasy verhaal en een thriller. De elfen zijn origineel en het boek is ook behoorlijk spannend. Het is misschien wel een minpunt dat het taalgebruik in het boek wat vreemd en hoogdravend is. Wanneer er mensen naar de tuin lopen wordt er bijvoorbeeld gezegd: ‘Ze zetten koers naar de tuin’. Hierdoor leest het boek niet echt makkelijk weg, maar word je gedwongen alert te blijven. Wanneer je echter aan dit taalgebruik gewend bent, is het een leuk boek om te lezen. Het boek is vooral aan te raden voor lezers van een jaar of twaalf, dertien.