Meeslepende chaos

We hebben er massaal last van: een brein dat nooit stilstaat. Zo ook Laura van der Haar (1982). Net als vele anderen piekert de schrijfster zich suf, met slapeloosheid, onrust en het allesoverheersende gevoel ‘nooit het juiste te doen’ tot gevolg. Op zoek naar rust probeert Van der Haar van alles uit, waaronder yoga, hardlopen, therapie, schilderen, boksen, tuinieren, meditatie en drummen. De lijst is eindeloos, maar niets geeft écht voldoening. Geen enkele hobby houdt ze langer dan een jaar vol. Baantjes en vriendjes ook niet. Totdat hondje Takkie in haar leven komt.

Vier keer per dag loopt het duo stad en land af. In het gezelschap van haar trouwe viervoeter leert Laura haar eigen buurt op een andere manier kennen; de Amsterdamse straten en parken als natuurlijke habitat van sporters, vogelaars, hangjongeren, junks, wandelaars, bierdrinkers en andere excentriekelingen. In Loslopen nemen hond en baasje ons mee op avontuur in eigen land waarbij we kennismaken met een bonte verzameling van markante personen. 

Loslopen is een ‘man bijt hond’-achtig boek. In korte, vaak humoristische fragmenten, introduceert de auteur types van allerlei pluimage. Van der Haar observeert scherp en analyseert kritisch waardoor ze mensen met slechts enkele steekwoorden zeer treffend kan omschrijven. Loslopen bevat enkele verhalen met een kop en een staart, maar vooral veel losse flodders. Flarden van gesprekken waar we, net als bij wandelingen in het ‘echte’ leven, slechts een deel van meekrijgen.

Van der Haars schrijfstijl laat zich náást snel, creatief en eigenzinnig, nog het best omschrijven als chaotisch. De onrust die zich in het hoofd van de auteur afspeelt springt van iedere pagina af. Zodoende is Loslopen niet bepaald een boek om rustig van te worden:

"Ik heb op dit moment eigenlijk maar één wens: een klein auto-ongelukje. (…) Een auto-ongelukje, gewoon even patskrak en dat ik vanuit de gipskamer iedereen op kan bellen om te zeggen dat het allemaal wel meevalt, nee, nee, jullie hoeven niet langs te komen, niemand hoeft langs te komen, ik kan alleen even niet komen werken / eten / vergaderen / wandelen / presenteren / sporten / interviewen / babyshoweren, ik moet gewoon even zeven maanden uitslapen, ja in de recovery, alles komt goed ik laat van me horen als ik er weer ben echt beloofd belmeniet doehoeiiiiii."

Het sterkst is Van der Haar in de maatschappijkritische passages. De auteur heeft een haarscherpe en goudeerlijke mening over dierenwelzijn, vegetarisme en het niet-drinken van alcohol, waarbij ze zichzelf ook niet spaart. Een flinke dosis cynische humor is hierbij haar grote troef. Ronduit smerig, maar voor andere hondenbezitters wellicht herkenbaar, zijn de fragmenten waarin Takkie zich in de bosjes tegoed doet aan menselijke uitwerpselen en kots.

Loslopen is een sprankelend en chaotisch portret van de auteur, haar hondje en onze hoofdstad, waarin we op papier met het duo meewandelen. De rust waar de auteur zo druk naar op zoek is wordt niet direct gevonden; een schat aan nieuwe ervaringen wél. En laat Van der Haar nu net de juiste persoon zijn om de essentie van deze ontmoetingen levendig aan het papier toe te vertrouwen.