Verdrietige ondertoon

In 2013 won Gavin Extence al de Waterstones 11 award met zijn debuutroman The universe versus Alex Woods. Daarna schreef hij in 2015 zijn tweede boek The mirror world of Melody Black. En nu is deze Engelse auteur terug, met zijn nieuwste boek The empathy problem.

De beschrijving van dit boek hakt er gelijk hard in. Onze hoofdpersoon, Gabriel, is een stereotypische handelaar op de beurs. Hij is jong, knap, meedogenloos en arrogant. Niet bepaald een ‘likable guy’, zeg maar. Gabriel krijgt te horen dat hij een hersentumor heeft. Er valt niet te opereren en alle andere behandelingen zullen slechts levensverlengend zijn. De tumor van Gabriel zit in het deel van de hersenen die emoties reguleren. Hierdoor maakt hij onverklaarbare emotionele momenten mee. Eén van die momenten is als hij een violiste buiten op straat hoort spelen. Hij wordt hier zo emotioneel van dat hij besluit dat hij haar moet ontmoeten. Ze maken kennis met elkaar en deze dame zorgt voor nog meer veranderingen in Gabriel, maar is hij nog op tijd voor een tweede kans?  

Gabriel is niet bepaald de standaard hoofdpersoon die we normaal gesproken tegenkomen in boeken. Hij is absoluut niet het personage dat je vanaf het begin af aan aanspreekt. Hij is arrogant, zelfzuchtig en alleen maar met geld bezig. En toch voel je vanaf het begin dat er meer achter dit karakter zit dan je op het eerste oog ziet. Of leest dan in dit geval.  

Het is dan ook een verhaal waar veel ontwikkeling in zit. Niet zozeer in de verhaallijn, want deze is vanaf het begin redelijk goed te voorspellen. Maar dan gaat het vooral om de personages. Ze maken een ontwikkeling door waarin je meegezogen wordt. Je gaat ze het beste van de wereld gunnen en gaat hopen op toch nog een goed einde. Voor zover dat mogelijk is met een verhaallijn als deze. Hoewel de ondertoon van het verhaal verdrietig is, kan je soms toch ook echt wel lachen om de dingen die Gabriel allemaal doet.  

Je hoeft echter geen literair hoogstaand schrijfwerk te verwachten. De hoofdstukken zijn erg kort, wat de snelheid waarmee je door het boek gaat erg hoog legt. De zinnen zijn kort en bondig en het taalgebruik is simpel. Toch is de schrijfstijl van Extence zo beeldend dat je het gevoel krijgt alsof je midden in een film zit. Als we de vergelijking met een film nog even verder trekken zou je dit boek kunnen vergelijken met een romantisch drama.  

Dus ben je op zoek naar een verhaal met een verdrietige ondertoon, waarbij de personages centraal staan. Een boek waar je makkelijk doorheen zoeft en meegenomen wordt in verschillende emoties, moet je dit vooral oppakken.