Koude thriller

Eerder verschenen op: https://roodlokjeleest.blogspot.com/2...
Kate is een spoedeisendehulp-arts die alle recente tragiek achter zich laat om 3 maanden op een onderzoekscentrum in Antartica te werken, in de wintermaanden die nauwelijks daglicht kennen. Ver weg van de maatschappij en in een leefomgeving van 12 mensen hoopt ze even alles achter zich te kunnen laten. Het is er koud, oorverdovend stil en vier maanden lang volledig van licht onttrokken. Naarmate de tijd verstrijkt, bekruipen ook andere ijzige gevoelens Kate, wanneer ze zich begint af te vragen of haar voorganger wel op de manier is overleden zoals van hem verteld wordt. Wie is er nog te vertrouwen in deze geïsoleerde setting? Hoe meer vragen ze stelt, hoe gevaarlijker de plek wordt, en niet alleen voor haar.

Wat een heerlijk, grimmig boek. Haughton laat de omgeving daadwerkelijk tot leven komen, door te spelen met de elementen. Voor mij was het de eerste keer dat ik een boek las dat zich afspeelde in Antartica, en net als bij Scandinavische thrillers of Murder on the Orient Express, paste de setting perfect bij de thematiek en spanning van een spannend verhaal. Toch was deze omgeving, door de isolatie van de buitenwereld, nog extremere weeromstandigheden en de afwezigheid van het licht, nog een niveau verder. Als lezer ga je automatisch ook nadenken over hoe jij je zou gedragen of voelen onder deze extremen, vooral nu we in de afgelopen 1,5 jaar al iets hebben mogen proeven van een quarantaine-idee met slechts enkele personen. De omgeving wordt bijna filmisch en levensecht door de auteur neergezet, waardoor de kou en duisternis bijna voelbaar zijn voor de lezer.

‘Wit. Onafzienbaar, onafgebroken, overdonderd wit. Zo fel dat het pijn doet aan je ogen, wonderschoon en beangstigend gelijk. Ik ben eindelijk aan het einde van de wereld gekomen, of eigenlijk het zuidelijkste puntje ervan. En er is helemaal niets.‘

Het verhaal zelf begint vrij kabbelend, zodat de lezer de ruimte krijgt om de verschillende personages te leren kennen. Alle 12 hebben ze een andere nationaliteit, positie en karakter, waardoor ik eerst even moest terugbladeren wie wie was. Langzaam begin je toch te ontdekken dat er achter ieder persoon meer schuilt, en iedereen een unieke functie en stem in het verhaal heeft. De rustige start had hierin een duidelijke functie, maar past ook bij de nog mildere herfstgetijde, waarin Kate arriveert. Wanneer de winter begint, en er heftige gebeurtenissen plaatsvinden die onverklaarbaar lijken, komt het verhaal op gang. Ondertussen worden alle personages verdacht in mijn ogen en krijgt het verhaal een totaal andere wending door te verschuiven van soap-gevoel naar een echte thriller. Een knap staaltje vertelwerk is zichtbaar, wanneer ik niemand kan aanmerken als hoofdverdachte. Pas aan het einde ontdekte ik wie de dader was en dat had ik niet zien aankomen.

Een minpunt vond ik echter de ongeloofwaardigheid rondom Kate, en sommige gebeurtenissen zijn wel erg duidelijk bedoelt voor een theatraal idee. Kate heeft iets heftigs meegemaakt, waardoor ze psychische klachten vertoont die direct gelinkt zijn aan de traumatische ervaring. De lezer mag lang niet weten wat, maar ik verbaasde me erover dat iemand met een degelijke gemoedstoestand in deze positie gekomen is. Dat zou in het echte leven niet kunnen en maakte dat ik regelmatig mijn wenkbrauwen fronste, evenals bij sommige thriller-elementen.

Het Donker van Emma Haughton vond ik een prima boek om te lezen, door de spannende setting, de opbouw van de whodunnit en de spanningsboog naar het einde toe. Haughton schrijft bijna filmisch, waardoor ik me echt in Antartica waande, maar door de ongeloofwaardige gebeurtenissen en persoonlijke punten van de hoofdpersoon, maakte het boek geen blijvende indruk op me. Toch raad ik het wel aan voor iedereen die op zoek is naar een vlotte thriller die ijzig onder de huid kruipt tijdens het lezen, bijvoorbeeld tijdens een koude winternacht.

Met dank aan Luitingh-Sijthoff voor het toesturen van dit mooie recensie-exemplaar.