Zelfs sneeuw kan penetreren...

Recensenten kwamen twee jaar geleden bij verschijnen superlatieven tekort. De laatste jaren heb ik het wel vier keer zuchtend weggelegd, en nu is het dan toch gelukt het uit te lezen. Powerproza werd het door critici genoemd, meen ik. Tja... misschien hebben zij allemaal aan die fles absint gelurkt die in het boek zo'n prominente plaats inneemt. Buwalda weet geen maat te houden met zijn opgepompte metaforen - zelfs stuifsneeuw penetreert het asfalt. En dan gaat de stijl op den duur werken als een boemerang. Gaandeweg bekroop me het gevoel dat ik een boek las van een auteur die goed kan schrijven maar weinig te vertellen heeft.