Op reis met Den Oude Intratours

Geurt Putmans (47 jaar) woont samen met zijn moeder in een eenvoudige flat in Beverwijk. Geurt zorgt voor zijn moeder die MS heeft en zijn moeder zorgt voor Geurt. Hij werkt al 25 jaar als boekhouder bij Beter Slapen Matrassen en heeft nog nooit een telfoutje gemaakt. In zijn vrije tijd maakt Geurt Sudoku’s, controleert het weerbericht op zijn telefoon, draait plaatjes op zijn kamer en kijkt tv met zijn moeder. Eenmaal per week gaat hij met zijn neef naar de jeu-de-boulesclub. Geurts leven is eenvoudig en Geurt is er tevreden mee.
Maar dan slaat het noodlot toe. Geurts moeder overlijdt en hij staat er alleen voor. Tot overmaat van ramp wordt hij ook nog eens ontslagen. Hij heeft zijn moeder beloofd goed voor zichzelf te zorgen en een mooie reis te maken. Dankzij zijn bonus heeft hij hier nu geld voor en door zijn ontslag ook nog eens genoeg tijd. Bij Den Oude Intratours boekt hij een busreis naar het Noorderlicht.
Het is een lange en zware reis voor Geurt. Dagenlang in een krappe bus zitten tussen jolige en kletsende mensen is niet zijn ding. De hele dag door controleert Geurt de afstanden die chauffeur Leo aflegt en die blijken niet altijd overeen te komen met de reisgegevens. Niemand die dat interesseert, maar Geurt heeft het er maar druk mee. Na vier dagen reizen, waarbij de spanning in Geurts lichaam als een vulkaanuitbarsting naar buiten dreigt knallen, komen ze eindelijk op de plek van bestemming aan.

Voor Geurt duurde de twaalfdaagse reis veel te lang. Voor mij had het nog wel langer mogen duren, ik vloog in een dag door het boek heen. Heerlijk, die droge Hendrik Groen humor. De situaties die beschreven worden zijn altijd zo lekker herkenbaar en wat een geweldige typetjes zaten er in die bus. Even waande ik me weer in de busreis die ik 30 jaar geleden naar Duitsland heb gemaakt met mijn ouders. Volgen mij zaten de gezusters Schaap toen ook in de bus!

Geurt blikt regelmatig terug op zijn lagereschooltijd, waar hij door klasgenoten werd uitgescholden en getreiterd. Na een zoveelste lachpartij om Geurts dwangmatige handelingen of zijn creatieve uitvluchten om sociale contacten te mijden, voelde ik me een beetje schuldig. Zat ik nu, net zo als die klasgoten, Geurt uit te lachen? Hoeveel Geurten lopen er wel niet rond in dit land? Mannen die zwaar beschadigd geraakt zijn in hun jeugd of die autistisch zijn zonder dat ze het zelf weten. Mannen die nooit enige hulp en begeleiding hebben gehad en zich dood ongelukkig voelen in deze maatschappij? Ik denk dat er op elk groot administratiekantoor wel een Geurt rondloopt. Ik kan er zo al een paar aanwijzen. Ondanks of juist door zijn bijzondere gedrag heeft Geurt mijn hart gestolen. Ik had zo graag gezien dat het boek anders eindigden. Ik gun Geurt een maatje; een vriend of vriendin die hem uit zijn isolement kan halen. Ik gun hem een nieuwe baan, met collega’s die hem begrepen. Ik gun hem een goede therapeut, die hem sociale vaardigheden bij zou kunnen brengen. Ik gun hem nog zoveel meer. Ik ben benieuwd of andere lezers hier ook zo over denken. Meulenhoff kunnen jullie dit laatste hoofdstuk niet schrappen? Organiseer bijvoorbeeld een wedstrijd waarbij lezers het laatste hoofdstuk kunnen herschrijven. Geef Geurt alsjeblieft een tweede kans!