Lezersrecensie
Op bezoek in Cliffehaven
In januari nam ik me voor om, dit jaar, alle delen van de serie Een veilige haven van Ellie Dean te lezen. Wat heb ik genoten van haar boeken!
Peggy Reilly runt een pension in Cliffehaven, een fictief kustplaatsje in het zuiden van Engeland. In elk deel van de serie vangt Peggy weer andere mensen op, die haar hulp hard nodig hebben. Geëvacueerde kinderen uit Londen, verpleegsters, een gewonde pilote, vluchtelingen uit Singapore, een weesmeisje enz. Bij Peggy voelt iedereen zich thuis, ze is als een tweede moeder voor hen. De nieuwsgierige mevrouw Finch (een oud omaatje die ook in Beach View House woont) en de ondeugende Ron (de schoonvader van Peggy) die in het souterrain verblijft, zijn mijn favoriete personage. Er wordt soms wat neergekeken op dit soort geromantiseerde oorlogsverhalen. Toch moet ik zeggen dat ik er heel veel van opgestoken heb! Je krijgt een enorm goed beeld van het leven in Engeland in oorlogstijd en heel veel respect voor het Engelse leger en de luchtmacht.
Deze maand verscheen alweer het negende deel van de populaire Cliffehaven serie. We zijn gewend dat er in elk nieuw deel een nieuwe evacué centraal staat, die een warm welkom krijgt in het pension en hart van Peggy Reilly. Ditmaal gaat het verhaal van Mary Jones verder. In deel 8 heeft Mary zojuist haar beide ouders verloren. Bij het doorzoeken van hun papieren kwam ze er achter dat ze geadopteerd was en haar roots in Cliffehaven moest liggen.
Helaas is Mary niet gehuisvest in pension Beach View bij Peggy, maar bij haar afstandelijke en hooghartige zus Doris. Rosie, de eigenaresse van de plaatselijke pub de Anchor en Peggy ontfermen zich over het jonge meisje. Mary speelt regelmatig piano in de bar van Rosie, waar ze een leuk zakcentje verdient.
Mary werkt in de Kodakfabriek en spaart hard om een opleiding tot onderwijzeres te kunnen gaan volgen. De boeken mogen dan een kruising tussen Feelgood en oorlogsroman zijn, ze hebben wel inhoud. Uit elk deel steek ik weer wat op over het leven in Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ditmaal las ik met interesse over Mary’s werk in de Kodakfabriek. Hier werden alle brieven gefotografeerd die de soldaten naar hun familieleden in Engeland stuurden. Ik kreeg door de boeken enorm veel bewondering voor de Engelse vrouwen. Terwijl veel mannen opgeroepen werden voor het leger, namen de vrouwen hun taken over in de fabrieken. Naast hun werk hadden ze hun gezin, vrijwilligerswerk voor de armen en evacués en moesten ze op allerlei creatieve manieren aan genoeg te eten zien te komen. Ik snap het heel goed dat Peggy af en toe ontzettend moe is en even bij moet komen met een lekker kopje thee en een sigaret!
In dit deel vallen enkele puzzelstukjes uit voorgaande delen op zijn plekje. Waarom was verpleegster Julie Harris uit Londen (Deel 4) niet welkom bij haar zus Eileen in Cliffehaven? Waarom hebben Doris en Eileen (al enkele boekdelen lang) zo’n grote hekel aan elkaar? Wonen de ouders van Mary nog steeds in Cliffehaven? Wat heeft Tommy (naast vele flessen gestolen drank) nog meer te verbergen? Je leest het allemaal in Een gelukkig weerzien!
Ik heb weer genoten van het verhaal en kan niet wachten op het nieuwe deel. Gelukkig zijn er in Engeland al 20 delen verschenen, dus ik kan nog heel veel kopjes thee met Peggy Reilly drinken!
Peggy Reilly runt een pension in Cliffehaven, een fictief kustplaatsje in het zuiden van Engeland. In elk deel van de serie vangt Peggy weer andere mensen op, die haar hulp hard nodig hebben. Geëvacueerde kinderen uit Londen, verpleegsters, een gewonde pilote, vluchtelingen uit Singapore, een weesmeisje enz. Bij Peggy voelt iedereen zich thuis, ze is als een tweede moeder voor hen. De nieuwsgierige mevrouw Finch (een oud omaatje die ook in Beach View House woont) en de ondeugende Ron (de schoonvader van Peggy) die in het souterrain verblijft, zijn mijn favoriete personage. Er wordt soms wat neergekeken op dit soort geromantiseerde oorlogsverhalen. Toch moet ik zeggen dat ik er heel veel van opgestoken heb! Je krijgt een enorm goed beeld van het leven in Engeland in oorlogstijd en heel veel respect voor het Engelse leger en de luchtmacht.
Deze maand verscheen alweer het negende deel van de populaire Cliffehaven serie. We zijn gewend dat er in elk nieuw deel een nieuwe evacué centraal staat, die een warm welkom krijgt in het pension en hart van Peggy Reilly. Ditmaal gaat het verhaal van Mary Jones verder. In deel 8 heeft Mary zojuist haar beide ouders verloren. Bij het doorzoeken van hun papieren kwam ze er achter dat ze geadopteerd was en haar roots in Cliffehaven moest liggen.
Helaas is Mary niet gehuisvest in pension Beach View bij Peggy, maar bij haar afstandelijke en hooghartige zus Doris. Rosie, de eigenaresse van de plaatselijke pub de Anchor en Peggy ontfermen zich over het jonge meisje. Mary speelt regelmatig piano in de bar van Rosie, waar ze een leuk zakcentje verdient.
Mary werkt in de Kodakfabriek en spaart hard om een opleiding tot onderwijzeres te kunnen gaan volgen. De boeken mogen dan een kruising tussen Feelgood en oorlogsroman zijn, ze hebben wel inhoud. Uit elk deel steek ik weer wat op over het leven in Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ditmaal las ik met interesse over Mary’s werk in de Kodakfabriek. Hier werden alle brieven gefotografeerd die de soldaten naar hun familieleden in Engeland stuurden. Ik kreeg door de boeken enorm veel bewondering voor de Engelse vrouwen. Terwijl veel mannen opgeroepen werden voor het leger, namen de vrouwen hun taken over in de fabrieken. Naast hun werk hadden ze hun gezin, vrijwilligerswerk voor de armen en evacués en moesten ze op allerlei creatieve manieren aan genoeg te eten zien te komen. Ik snap het heel goed dat Peggy af en toe ontzettend moe is en even bij moet komen met een lekker kopje thee en een sigaret!
In dit deel vallen enkele puzzelstukjes uit voorgaande delen op zijn plekje. Waarom was verpleegster Julie Harris uit Londen (Deel 4) niet welkom bij haar zus Eileen in Cliffehaven? Waarom hebben Doris en Eileen (al enkele boekdelen lang) zo’n grote hekel aan elkaar? Wonen de ouders van Mary nog steeds in Cliffehaven? Wat heeft Tommy (naast vele flessen gestolen drank) nog meer te verbergen? Je leest het allemaal in Een gelukkig weerzien!
Ik heb weer genoten van het verhaal en kan niet wachten op het nieuwe deel. Gelukkig zijn er in Engeland al 20 delen verschenen, dus ik kan nog heel veel kopjes thee met Peggy Reilly drinken!
1
Reageer op deze recensie