Voelt vertrouwd, maar mist frisse wind

Al tien jaar lang verdwijnt er ieder jaar op exact dezelfde dag een jonge vrouw in het Zuid-Zweedse dorpje Tådorp. Een verdwijningszaak die nooit is opgelost en die uiteindelijk heeft geleid tot de legende van de witte zwaluwen. Journalist en schrijver Rasmus Rasmussen is ter plaatse om deze zaak van de zogenaamde Vikenmeisjes te onderzoeken. Hij is gefascineerd door de zaak, niet zozeer vanwege de vermeende moorden, maar omdat er nog nooit een lichaam is teruggevonden. Raven, een getraumatiseerde jonge vrouw, verblijft op datzelfde moment in het grote huis van haar nieuwe liefde Jonathan op landgoed Viken. Wanneer hij op reis is naar het buitenland, gebeuren er vreemde dingen in het huis. Is het de grote hoeveelheid wijn die haar parten speelt, of is het haar broer? Hij heeft hun vader en moeder vermoord toen Raven nog klein was, en zweerde hetzelfde te doen met Raven wanneer ze ouder zou zijn.

Wie eerdere thrillers van Lineke Breukel gelezen heeft, zal het niet verbazen dat de thema’s van Boeman vluchten en overleven zijn. In veel van haar eerdere boeken stond dit ook al centraal, Boeman vormt hier geen uitzondering op. Weliswaar is de verhaallijn compleet anders, het lijkt in dit opzicht toch op hetzelfde neer te komen. Dat maakt het boek niet minder interessant, maar het voelt toch enigszins als oude wijn in nieuwe zakken.

Het verhaal van Boeman zit goed in elkaar. Het is spannend, er zitten onverwachte wendingen in het verhaal en het is goed verteld. Het hele verhaal laat zich lekker lezen. De karakters van Rasmus, maar vooral van Raven, zijn goed uitgewerkt, waarbij vooral de angst en overlevingsdrang van Raven bijna voelbaar zijn. Haar gedachten, in cursief gezet in het boek, zorgen voor een interessant kijkje in haar brein.

Wat echter snel tot verveling leidt, is dat nagenoeg het hele verhaal zich afspeelt in Jonathans huis, op enkele passages van Rasmus in zijn hotelkamer daargelaten. Raven komt het huis amper uit en vrijwel alle gebeurtenissen spelen zich af binnen de muren van het huis. Dit maakt het verhaal wel eentonig. 

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Raven en Rasmus. Het is helaas vaak niet duidelijk wanneer wie nu aan het woord is. Witregels of markeringen ontbreken, waardoor pas halverwege een passage duidelijk is dat er niet vanuit Ravens maar vanuit Rasmus’ perspectief (of andersom) wordt verteld. Dat maakt het soms lastig te lezen en zorgt ervoor dat je regelmatig terug moet in de tekst om bij te blijven in het verhaal.

Boeman van Lineke Breukel is wat je van een thriller mag verwachten, maar steekt niet boven andere thrillers uit. Ook binnen haar eigen oeuvre is Boeman niet haar beste boek. Het voelt allemaal net te vertrouwd aan, door de bekende thematiek en een stabiele kwaliteit van schrijven. Een frisse wind laten waaien door eventueel nog te verschijnen boeken zou de auteur naar een hoger niveau kunnen tillen.