Een heerlijk klassieke whodunit

Een nieuwe zaak voor inspecteur Caitlin: een jonge vrouw is vermoord. Haar lichaam wordt aangetroffen op een kerkhof, gedrapeerd over een grafsteen. De avond ervoor is ze nog gezien in de plaatselijke kroeg. Ze lijkt een toevallige passant, niemand geeft aan haar te kennen. Aan de hand van de grafsteen achterhaalt Caitlin haar identiteit en de reden van haar verblijf in Shoreham-by-Sea. Dan blijken sommige bewoners toch meer te weten.

Men neme een gedreven inspecteur, een moord, een klein stadje in Groot-Brittannië en veel bewoners die op het eerste gezicht keurige burgers zijn. Totdat je ze beter leert kennen. Ziehier de perfecte ingrediënten voor een klassieke whodunit. Caitlin II: Wapenfeit doet dan ook sterk denken aan populaire televisieseries als Midsomer Murders. Is dat erg? Nee, integendeel. Vandaag de dag vechten de (veelal Scandinavische) thrillers met gruwelijke moorden om de gunst van de lezer. Een ‘gewone moord’ in een enigszins gezapig stadje voelt dan voor de thrillerlezer als een beetje thuiskomen. Het doet je terugverlangen naar de tijd van toen, toen er nog ‘gewoon’ gemoord werd.

Vooral hoofdpersonage Caitlin Dern komt goed uit de verf in dit verhaal. Je leert haar echt kennen, veelal aan de hand van de conversaties die ze heeft, onder anderen met haar baas Eliot Rubenzahl. Deze gesprekken gaan niet over koetjes en kalfjes, maar over de relatie die ze ieder hebben (niet met elkaar), hoe ze zich daarbij voelen, welke toekomst hun relaties hebben. En andersom. Over beslissingen, en vooral de gevolgen ervan, voor zichzelf en voor een ander. Fousert introduceert nog veel, heel veel andere karakters in Caitlin II: Wapenfeit. Maar die worden, begrijpelijkerwijs, niet zo diep uitgewerkt. Dat is goed, het zou het verhaal onnodig zwaar maken, anderzijds had het er zeker aan bijgedragen om de vele karakters makkelijker uit elkaar te kunnen houden.

Hoewel er weinig op Caitlin II: Wapenfeit aan te merken valt, is er toch één ding dat stoort: de soms moraliserende opstelling van Caitlin en haar collega Imogen. Het komt meerdere malen voor dat zij verdachten verhoren en bij soms compromitterende bekentenissen zeggen dat het niet aan hen is om te oordelen. Dat ieder zijn of haar keuzes maakt die op dat moment de juiste lijken. Vrij van (voor)oordelen lijkt een nobel, maar onmogelijk streven: ieder mens oordeelt. Heeft Fousert een ideaal beeld van de mens willen neerzetten? Gelooft hij in een betere mens? Of heeft hij de soms wat verharde Caitlin zachtere trekken mee willen geven?

Conclusie: Caitlin II: Wapenfeit is een genot om te lezen voor liefhebbers van zogenaamde klassieke detectives. Een heerlijke whodunit in een klein stadje met veel personages en een prima verhaal. Een echte pageturner is het boek niet, maar het staat wel garant voor enkele uren leesplezier.