Ademt de sfeer van weleer

1896. Dunbar en Martha Barclay vragen aan privédetective William Arrowood om hun verstandelijk beperkte dochter Birdie weer naar huis te halen. Ze is getrouwd met Walter Ockwell en wordt volgens haar ouders slecht behandeld en belet om contact met hen te hebben. Arrowood, die zichzelf graag de Sherlock Holmes voor de arme Londenaar noemt, gaat op onderzoek uit. Daarbij gaat hij niet bepaald fijnzinnig te werk. Dat, en het feit dat hij de respectabele familie Ockwell lastig blijft vallen, zet kwaad bloed bij onder andere politie en pers. Hij wordt langs alle kanten tegengewerkt, niet in de laatste plaats door de Barclays zelf. Wat aanvankelijk een kleine, simpele zaak leek, ontspint zich tot een complex web van leugens, eigenbelang en misdaden.

Verdienstelijke spannende roman
‘De moordput’ is het tweede deel in de Arrowood-reeks, beide delen zijn los van elkaar te lezen. In het eerste deel wordt het karakter van speurder Arrowood en zijn hulpje Barnett weliswaar neergezet, maar het zijn twee verschillende zaken. Waar Finlay in het eerste deel duidelijk nog op gang moest komen met een matig Arrowood-debuut, weet hij met ‘De moordput’ een meer dan verdienstelijke spannende roman af te leveren. Een echte thriller is het niet, het thema van het verhaal (hoe er werd omgegaan met mensen met een verstandelijke beperking eind negentiende eeuw) wekt de interesse en wint het echter wel van de spanning.

Meepuzzelen
Het verhaal leest als een trein, Finlay toont zich in dit Arrowood-verhaal een goede gids voor de lezer. Er worden regelmatig aanwijzingen gegeven, zodat de lezer enigszins mee kan puzzelen en de ontrafeling van het mysterie niet compleet uit de lucht komt vallen.

Hoofdpersonage?
Het verhaal wordt verteld door Norman Barnett, het hulpje van Arrowood. Barnett kijkt erg op tegen ‘de baas’ zoals hij ‘m telkens noemt. Opmerkelijk, want Barnett moet het toch meerdere malen ontgelden door het rauwe gedrag van Arrowood. Hierdoor is Barnett toch eerder de publiekslieveling dan Arrowood, terwijl hij juist het hoofdpersonage van de reeks is. Maar dat mag de pret niet drukken. Sowieso komen de karakters beter tot hun recht dan in het vorige deel. Waar het toen nog platte karakters bleven, lijken de personages nu meer diepgang te krijgen.

Dicht bij de feiten
Hoewel het verhaal van ‘De moordput’ fictie is, heeft de auteur de setting van het verhaal zo waarheidsgetrouw mogelijk proberen neer te zetten. Aan het einde van het boek is er een hoofdstuk ‘historische achtergronden en bronnen’, waarin hij onder meer vertelt over de geestelijke gezondheidszorg eind negentiende eeuw. De bewoordingen van de mensen destijds zou lezers anno nu tegen de borst kunnen stuiten. Daarom begint het boek met een opmerking van de auteur. Daarin licht hij toe dat bepaalde termen (zoals mongooltjes) eind negentiende eeuw gemeengoed waren maar tegenwoordig een onbehaaglijk gevoel geven, en dat de term ‘iemand met het syndroom van down’ pas in de jaren zestig van de vorige eeuw gangbaar werd.

Conclusie
‘De moordput’ valt in positieve zin op tussen de vele thrillers die er continu verschijnen. Hoewel niet heel spannend, is het de themakeuze die voor de grootste verrassing zorgt. Het verhaal is een prachtige weergave van de tijdsgeest van eind negentiende eeuw in London. Het eerste deel van de Arrowood-reeks leek een valse start, die met ‘De moordput’ ruimschoots gecompenseerd is.