Smaakt naar meer

Fer Orsouw beschikt over een bijzonder talent: hij kan met eenvoudige ingrediënten complexe gerechten namaken. Hij moet en zal een meesterwerk bereiden, maar als het erop aan komt, lijkt zijn talent hem in de steek te laten. Met vele herinneringen aan vroeger, en vooral aan zijn vader die chef-kok was in zijn eigen sterrenrestaurant, gaat hij aan de slag. Zal het hem lukken zijn magnum opus te maken? En smaakt de wraak waar hij op zint zo zoet als hij voor ogen heeft?

Met Het hoofdgerecht zet Maarten Blom een prima debuut neer. Het verhaal is vlot te lezen, intrigeert en nodigt telkens uit tot verder lezen. Het is lastig je met de personages te vereenzelvigen. Niet omdat het vlakke karakters zijn, integendeel, maar omdat het stuk voor stuk eigenzinnige mensen zijn. Realistisch neergezet, veel karaktertrekken zijn voor lezers ongetwijfeld herkenbaar in hun omgeving. Blom toont dat hij de kunst van het portretteren goed beheerst, niet alleen bij hoofdpersonage Fer. Zijn gedachtegangen en drijfveren komen goed uit de verf. Aan de hand van zijn gedachten neemt Blom je mee in het verleden van Fer en vertelt hij het verhaal van zijn meestercreatie in het heden. Maar ook de mensen in zijn omgeving, zoals zijn vader, moeder, grote liefde Eva en beste vriend Braam, zijn goed neergezet, ook weer door de vele herinneringen.

Een voorbeeld van zo’n eigenzinnig karakter is dat van Fer. We volgen hem in het proces van opgroeien en het in de voetsporen treden van zijn vader. Fer is op een aantal vlakken obsessief te noemen. Hij verafgoodt zijn te vroeg gestorven vader, deze kan in zijn ogen niks verkeerds doen, tot ergernis van zijn moeder, die minder rooskleurige herinneringen aan haar man heeft. Ook is Fer bezeten van Eva, voor wie hij dingen doet die tegen zijn principes ingaan. Nog een voorbeeld van obsessief gedrag: het moeten slagen met zijn meesterwerk op culinair gebied.

Een puntje van kritiek is er ook. Het hele verhaal wordt zorgvuldig opgebouwd, Blom neemt de tijd om Fer, zijn verleden en omgeving goed neer te zetten. Maar naar het einde van het boek zet hij een eindsprint in, terwijl een vlotte wandelpas beter geweest zou zijn. De ontknoping is verrassend, maar had in dezelfde snelheid als het hele boek verteld mogen worden. Dit zorgt er overigens niet voor dat hij het verhaal geweld aan doet, maar omdat het boek zo prettig leest en het verhaal intrigeert had het einde wat langer op zich mogen laten wachten.

Blom schreef een prachtige roman over opgroeien, liefde, en het in de voetsporen van je ouders treden, afgewerkt met een subliem sausje van ‘wraak’. Als Het hoofdgerecht het voorgerecht is van Bloms schrijfcarrière, belooft dit veel moois.