Een goed verhaal met een slordige uitwerking

Om de behandeling van haar zieke zoontje Michael te kunnen betalen, houdt Cindy er een dubbelleven op na. Ze gaat aan de slag als gezelschapsdame voor hooggeplaatste mannen. Wanneer Jeremia R. Rutherford, haar eerste klant, vermoord wordt, is ze daar getuige van. Tijdens de moord verschuilt ze zich onder het bed en ziet hierdoor alleen de opvallende schoenen van de dader. Eenmaal thuis biecht haar geliefde George op dat hij Rutherford geld afhandig gemaakt heeft. Ze ontdekt dat George dezelfde opvallende schoenen als de moordenaar heeft, dus ze kan maar één conclusie trekken. Wanneer George vervolgens opgepakt wordt, bevestigt dit haar vermoedens. Ze neemt haar werkgever Ricardo Todaro in vertrouwen. Hij helpt haar aanvankelijk, maar is hij wel te vertrouwen?

Moordschoenen is een goed verhaal; het kent meerdere verhaallijnen die weten te boeien en er gebeurt het nodige. De achtergronden van de verschillende personages komen voldoende aan bod waardoor het geen platte karakters zijn, maar je je een prima beeld van deze mensen kunt vormen. Het verhaal is interessant, maar geen echte pageturner. Echt spannend is het namelijk niet, maar het boek zorgt wel voor een aantal uren aangenaam leesplezier. Dat komt misschien wel door de beeldende manier van schrijven. Als je het boek leest, zie je het verhaal prima als televisieserie of film voor je. Volgens de flaptekst zijn enkele eerdere boeken van Benn Flore verfilmd, wat dus niet verbaast.

Waar Moordschoenen weet te raken met een goed verhaal, daar laat het boek te wensen over wat betreft de uitwerking. Het boek is doorspekt met taalfouten die er op duiden dat het boek geen redactieslag ondergaan heeft. Eenvoudige dt-fouten (zoals ‘ik wordt’, ‘ik schudt’ en ‘u vind’) hadden niet mogen voorkomen in het boek. Ook veel slordigheden zoals ‘ik strekt’, ‘hoe bedoelt je’ en ‘wart daarop volgt’ sterken het vermoeden van het ontbreken van een degelijke redactieslag. Naast taalfouten staan er ook regelmatig woorden te veel of te weinig in de zin, of komen er kromme zinnen voor, zoals ‘Ik kan geen reden bedenken waarom Ricardo in mijn naam niet zou noemen’. Dit maakt het boek soms moeilijk leesbaar en zorgt ervoor dat het leesplezier het zwaar te verduren heeft. Zelfs de namen van de personages worden op verschillende manieren gespeld. ‘Kadija’ wordt bijvoorbeeld ook als ‘Kadije’ geschreven.  

De vraagt rijst dus of dit wel een boek is of een ongecorrigeerd filmscript. Door de vorm neigt het naar het eerste, maar door de uitwerking naar het tweede. Jammer, want Flore doet zijn creatie hiermee tekort.