Meer dan verdienstelijke thriller

Nicole heeft drie vluchtspelen overleefd en leidt een teruggetrokken bestaan. Ze waant zich steeds meer veilig, maar dan wordt ze opnieuw geconfronteerd met het Broederschap van de Uil, dat jachten organiseert met mensen als prooi. Er wordt opnieuw op haar gejaagd nadat ze weggevlucht is van haar geliefde Kurt. Er is haar namelijk wijsgemaakt dat Kurt de moordenaar is van haar ouders, terwijl zij altijd dacht dat zij bij een auto-ongeluk om het leven kwamen. Ze moet harder dan ooit vechten om te overleven, maar weet minder dan voorheen wie nu haar vrienden zijn en wie haar vijanden. Dat komt ook omdat zowel jagers als vrienden zich anders gaan gedragen omdat ze een speciale drug toegediend krijgen. Het zorgt ervoor dat ze -net als bij doping- beter presteren. Maar heeft het een belangrijke bijwerking: het tast het geheugen van gebruikers aan. 

Na Broederschap van de jacht en Zomerstorm is Serum het laatste deel in de ‘Vluchtspel-trilogie’ van Lineke Breukel. Hoewel de delen los van elkaar te lezen zijn, is het raadzaam de delen wel na elkaar te lezen. Er wordt niet echt teruggeblikt, zodat je een groot aantal zaken niet kunt plaatsen als je eerdere delen niet gelezen hebt. Dit derde deel verschilt echter op een aantal punten van de eerste twee delen.

Eerst en vooral: ook met dit derde deel levert Breukel een meer dan verdienstelijke thriller af. Maar waar hoofdpersonage Nicole moe is van het vluchten, lijkt de auteur vermoeid te raken van het vele schrijven. Het verhaal is nog steeds spannend, maar niet meer zo spannend als eerdere delen. Waar eerder nog veel ruimte was voor psychologische elementen, diepgaande karakterbeschrijvingen en een zorgvuldige spanningsopbouw, begint dit deel meteen met volle actie. Serum bestaat voornamelijk uit actiescènes en minder uit wat er in Nicole omgaat. Toch is het geen oppervlakkig verhaal, ook nu staat de strijd die Nicole voert centraal. De strijd met haar jagers en met zichzelf, haar strijd om te overleven maar vooral de strijd met haar gevoelens voor Kurt.

Sommige personages lijken supermensen te zijn. Kurt bijvoorbeeld ontwikkelt zich tot een ware James Bond. Kan alles en overleeft alles, blijft maar doorgaan. Dat komt de geloofwaardigheid van het verhaal niet ten goede. Nicole lijkt ook weinig problemen te hebben met het vermoorden van haar tegenstanders. Ze zet er wel vraagtekens bij, maar omdat het ‘eten of gegeten worden’ is, lijkt ze haar daden voor zichzelf te rechtvaardigen. Het feit dat Nicole bij Kurt blijft, lijkt vergezocht. Want Kurt blijft steeds lid van het broederschap en blijft vluchtspelen organiseren, terwijl Nicole bij ieder vluchtspel opnieuw moet vechten om te overleven. Afstand nemen van Kurt of simpelweg de autoriteiten inschakelen is het minste dat je zou verwachten. Is dit toch een verborgen psychologisch element van de auteur (onder het mom van ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’) of gewoon een gemiste kans op een geloofwaardige afloop? Alleen de auteur kent het antwoord, maar het geeft wel te denken.

Ondanks de zware onderwerpen zoals het vluchtspel, het continu strijden, overleven en de gruwelijke daden is Serum een amusante en vlot leesbare thriller. Niet het beste deel uit de trilogie, maar Serum verdient zeker een ruime voldoende.