Lezersrecensie
Interessant psychologisch spel
Rona Halsall heeft al heel wat schrijfmeters op de teller staan en publiceerde al meerdere boeken, maar De bigamist is het eerste boek dat in het Nederlands is vertaald. Niet eerder las ik een boek van haar, maar van deze kennismaking heb ik erg genoten.
*****
‘Met Emma, Sams echtgenote. Kan ik hem misschien even spreken?’
Even bleef het stil. ‘Eh, hoe bedoelt u? Ik ben Sams vrouw.’
*****
De proloog start ijzersterk en zet je gelijk op scherp. Want dit kan natuurlijk niet goed gaan en dat gebeurt dan ook niet. Het verhaal gaat terug naar de tijd waarin het allemaal begon. Emma en Sam leren elkaar kennen in een rouwverwerkingsgroep en krijgen een relatie die op alle fronten vliegensvlug gaat. Ze trouwen, Emma wordt zwanger en op een idyllische plek wordt met het verzekeringsgeld van Emma een nieuw huis gebouwd. Het gevoel van Emma dat er iets niet klopt, wordt steevast weggeduwd. En onverklaarbare voorvallen worden met de mantel der liefde bedekt. En dat Sam er een deel van de week niet is, is nu eenmaal onderdeel van zijn werk.
*****
‘Dat zeiden ze toch altijd? Van iemand houden betekent iemand vrijlaten’
*****
Tot het moment dat voor Emma de grens is bereikt en aan het licht komt dat niet alleen Sam geheimen heeft…
Ik las het boek in één dag uit en dat overkomt me zelden. Iedere keer weer pakte ik het op en las verder. Ik wilde heel graag weten hoe het zou aflopen. Want dat Sam en Emma geheimen hadden, was duidelijk. Maar welke dan en hoe zou dit verhaal verder gaan? Het psychologische spel dat wordt gespeeld is bijzonder interessant om te volgen. Je wordt meegezogen in het verhaal en keer op keer weet Halsall weer met een plottwist te komen. Dit, in combinatie met een hoog tempo, makkelijk taalgebruik en genoeg onderhuidse spanning houden het interessant. Je kunt je ook redelijk makkelijk met de personages identificeren. In een relatie waarin liefde blind maakt, accepteer je nu eenmaal dingen makkelijker.
Sommige plottwists zijn zo echter onverwacht dat ze tegen de grenzen van geloofwaardigheid schuren. Als dit meer was gedoseerd, had dat het verhaal sterker gemaakt. Nu is het te veel en doet het juist afbreuk.
Daarom krijgt het dan ook vier sterren (⭐️⭐️⭐️⭐).
*****
‘Met Emma, Sams echtgenote. Kan ik hem misschien even spreken?’
Even bleef het stil. ‘Eh, hoe bedoelt u? Ik ben Sams vrouw.’
*****
De proloog start ijzersterk en zet je gelijk op scherp. Want dit kan natuurlijk niet goed gaan en dat gebeurt dan ook niet. Het verhaal gaat terug naar de tijd waarin het allemaal begon. Emma en Sam leren elkaar kennen in een rouwverwerkingsgroep en krijgen een relatie die op alle fronten vliegensvlug gaat. Ze trouwen, Emma wordt zwanger en op een idyllische plek wordt met het verzekeringsgeld van Emma een nieuw huis gebouwd. Het gevoel van Emma dat er iets niet klopt, wordt steevast weggeduwd. En onverklaarbare voorvallen worden met de mantel der liefde bedekt. En dat Sam er een deel van de week niet is, is nu eenmaal onderdeel van zijn werk.
*****
‘Dat zeiden ze toch altijd? Van iemand houden betekent iemand vrijlaten’
*****
Tot het moment dat voor Emma de grens is bereikt en aan het licht komt dat niet alleen Sam geheimen heeft…
Ik las het boek in één dag uit en dat overkomt me zelden. Iedere keer weer pakte ik het op en las verder. Ik wilde heel graag weten hoe het zou aflopen. Want dat Sam en Emma geheimen hadden, was duidelijk. Maar welke dan en hoe zou dit verhaal verder gaan? Het psychologische spel dat wordt gespeeld is bijzonder interessant om te volgen. Je wordt meegezogen in het verhaal en keer op keer weet Halsall weer met een plottwist te komen. Dit, in combinatie met een hoog tempo, makkelijk taalgebruik en genoeg onderhuidse spanning houden het interessant. Je kunt je ook redelijk makkelijk met de personages identificeren. In een relatie waarin liefde blind maakt, accepteer je nu eenmaal dingen makkelijker.
Sommige plottwists zijn zo echter onverwacht dat ze tegen de grenzen van geloofwaardigheid schuren. Als dit meer was gedoseerd, had dat het verhaal sterker gemaakt. Nu is het te veel en doet het juist afbreuk.
Daarom krijgt het dan ook vier sterren (⭐️⭐️⭐️⭐).
1
Reageer op deze recensie