Lezersrecensie
Reacher is en blijft een echte badass!
Het lezen van een Jack Reacher voelt voor mij als een guilty pleasure, een soort feelgood maar dan met een actieheld. Een hoop ellende en uiteindelijk loopt het goed af. Het alweer 29e deel in deze serie voelt dan ook weer vertrouwd aan met de bekende ingrediënten. Reacher die in diners zijn gitzwarte koffie drinkt en hamburgers eet, knokt tegen een overmacht van tegenstanders en toch wint, scherpe observaties, maar dit alles is verpakt in een verhaal dat weet te boeien.
In In de val wordt Reacher wakker in een bed. Hij is geboeid en zijn pols is gebroken. Hij herinnert zich echter niet hoe hij daar is terechtgekomen. Als hij zich uit deze benarde situatie weet te redden, gaat hij op zoek naar de reden en probeert hij zijn geheugen terug te krijgen. Hij komt terecht in een schimmig spel tussen zijn ontvoerders, Russen en de FBI. Gelukkig wordt hij geholpen door rechercheur Knight, die zo haar eigen redenen heeft om hierbij betrokken te zijn. Niemand lijkt te vertrouwen en dat levert een interessant verhaal op dat is geschreven in de kenmerkende stijl van Lee Child (en tegenwoordig meer en meer geschreven door zijn broer Andrew Child).
De hoofdstukken zijn kort en de zinnen zijn soms wat staccato en eenvoudig geschreven. Dat houdt de vaart er lekker in. Reacher houdt van vaste patronen, van getallen en een afwijking daarop zorgt er bij hem voor dat hij goed moet opletten…
***
… Was het dan redelijk om te denken dat hij nog geen vijftig kilometer per uur zou rijden - als mensen met dezelfde training op dat stuk weg twee keer zo hard konden rijden? Reacher vond van niet. Het was weer een anomalie in Vidic’ verhaal. En Reacher hield niet van van anomalieën.
***
Er zijn voldoende cliffhangers en het weet de aandacht daardoor goed vast te houden. Er gebeurt veel en als het plot duidelijk lijkt te zijn, is het toch nog niet gedaan met de pret en komt er nog een sterk einde.
Hoewel Reacher Reacher is en een gevecht eigenlijk altijd wel wint, gaat het hier te ver over de top. Geen spanning in de beschrijving van het gevecht en het feit dat iemand met een gebroken pols zonder enige moeite tegen een aantal mensen tegelijk wint, doet af aan het personage. De bad guys leken ook wel zwakker en minder intelligent. Zo is er bijvoorbeeld een huis met een hypermodern beveiligingssysteem, maar iedereen weet daar zonder enige moeite in en uit te kunnen.
Reacher is en blijft echter een echte badass. Ik ben fan!
Ik heb dit boek gewonnen bij Hebban in ruil voor een recensie, nogmaals dank daarvoor! Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
In In de val wordt Reacher wakker in een bed. Hij is geboeid en zijn pols is gebroken. Hij herinnert zich echter niet hoe hij daar is terechtgekomen. Als hij zich uit deze benarde situatie weet te redden, gaat hij op zoek naar de reden en probeert hij zijn geheugen terug te krijgen. Hij komt terecht in een schimmig spel tussen zijn ontvoerders, Russen en de FBI. Gelukkig wordt hij geholpen door rechercheur Knight, die zo haar eigen redenen heeft om hierbij betrokken te zijn. Niemand lijkt te vertrouwen en dat levert een interessant verhaal op dat is geschreven in de kenmerkende stijl van Lee Child (en tegenwoordig meer en meer geschreven door zijn broer Andrew Child).
De hoofdstukken zijn kort en de zinnen zijn soms wat staccato en eenvoudig geschreven. Dat houdt de vaart er lekker in. Reacher houdt van vaste patronen, van getallen en een afwijking daarop zorgt er bij hem voor dat hij goed moet opletten…
***
… Was het dan redelijk om te denken dat hij nog geen vijftig kilometer per uur zou rijden - als mensen met dezelfde training op dat stuk weg twee keer zo hard konden rijden? Reacher vond van niet. Het was weer een anomalie in Vidic’ verhaal. En Reacher hield niet van van anomalieën.
***
Er zijn voldoende cliffhangers en het weet de aandacht daardoor goed vast te houden. Er gebeurt veel en als het plot duidelijk lijkt te zijn, is het toch nog niet gedaan met de pret en komt er nog een sterk einde.
Hoewel Reacher Reacher is en een gevecht eigenlijk altijd wel wint, gaat het hier te ver over de top. Geen spanning in de beschrijving van het gevecht en het feit dat iemand met een gebroken pols zonder enige moeite tegen een aantal mensen tegelijk wint, doet af aan het personage. De bad guys leken ook wel zwakker en minder intelligent. Zo is er bijvoorbeeld een huis met een hypermodern beveiligingssysteem, maar iedereen weet daar zonder enige moeite in en uit te kunnen.
Reacher is en blijft echter een echte badass. Ik ben fan!
Ik heb dit boek gewonnen bij Hebban in ruil voor een recensie, nogmaals dank daarvoor! Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
1
Reageer op deze recensie