Ana danish lū shulmun

Het jaarlijkse boekenweekgeschenk. Dit keer is het concept dat er uit 149 geanonimiseerde inzendingen een winnaar gekozen is. Dat is dus De Krater geworden van Gerwin van der Werf. Ken ik niet. Dus leuk.

Ik ken de precieze regels niet. Maar het is een kunst om in een beperkte ruimte een goed verhaal neer te zetten.

Op de voorkant een rotsblok en een weg. Het lijkt op een kunstwerk van Margritte. Het blijkt na lezing van het verhaal een inslaande meteoriet te verbeelden. Die is ingeslagen bij Steinheim, Duitsland. 15 miljoen jaar geleden. En er is nog steeds een krater te zien. Dat is het reisdoel van Eden, met haar broers Johnie en Benjamin. De laatste ook wel Benji genoemd.
Eden heeft dit georganiseerd om haar jongere broer Benji uit een depressie te halen. Hij is geïnteresseerd in sterren, planeten en het heelal. Johnny moet mee omdat hij een auto heeft. Een oude Volkswagen Golf.
Eden is de verbinder van de drie. De redder, en degene die zich overal verantwoordelijk voor voelt. Het verhaal verteld van de reis naar Steinheim. Er zijn overigens meerdere Steinheims komen we in het verhaal achter.

Het is een rijk verhaal. Het legt de reis gedetailleerd vast. En we komen als lezer achter de geschiedenis van de twee broers en zus. De manier waarop Eden de boel bij elkaar probeert te houden en zowel het Johnny als Benji naar de zin te maken is aandoenlijk. De gebeurtenissen onderweg zijn erg humoristisch. Zo heeft Johnny een vreemde gewoonte om allerlei verkeersborden te jatten. Wat hem problemen oplevert.

Tegelijk wordt het serieuze verhaal verteld van drie jonge mensen die op jonge leeftijd hun vader hebben verloren. En de impact die dat op hun heeft gehad. Aangrijpend.

En en passant leren we ook nog iets van het heelal, sterrenstelsels, meteoren, meteorieten en ruimtereizigers. De kleine Benji verteld tijdens de reis veel over dit onderwerp. Zo beschrijft hij wat er gebeurt als een enorme meteoriet op aarde inslaat en waarom de het huidige landschap er uitziet zoals het er nu uitziet. Ook de ruimtevaartuigen Voyager I en II komen langs. Die zijn beiden in 1977 ooit van Cape Canaveral vertrokken met als doel ons in contact te brengen met andere buitenaardse beschavingen. Er zijn grote CD’s aan boord met boodschappen in 55 talen van de wereld. De oudste taal op de CD is het Akkadisch, een taal van 6000 jaar oud. Ook staat er muziek van, ik geloof, de Beatles en ABBA op. Als kind vroeg ik mij af hoe die buitenaardse wezens onze CD’s kunnen lezen zonder CD speler.
De Voyagers zijn nog steeds onderweg en inmiddels respectievelijk 24 en 20 miljard kilometer van ons verwijderd.

Het thema Outer space en buitenaards leven komen we ook nog tegen in de vorm van soort wormgat (toegang tot een andere dimensie) in de vorm van een toilet bij een groot benzinestation waar Eden in meerdere dimensies terechtkomt, aangesproken word door een man die een vreemde taal spreekt (een ruimtewezen?) en haar hele familie ziet weglopen, inclusief zichzelf en haar overleden vader met een buitenaards wezen.

Kortom een aangenaam boek met meerdere dimensies. Prettig om te lezen. Eén van de betere boekenweekgeschenken.

Ana danish lū shulmun, staat op één van de Voyager CD’s en is één van de twee motto’s van het boek. De betekenis van dit bericht in de Akkadische taal: dat alles goed mag zijn. En dat is het. Goed.