Te frequent switchen tussen tijd, ruimte en personages leidt af

De 21-jarige Olivia ontdekt tijdens een plezierreisje de geneugten van het varen op zee, samen met goede vriend Mac en zijn beste vriendin Maggie. Het varen op de oceaan laat haar stralen, een intens gevoel van vrijheid ervaren, genieten, en al gauw is ze eraan verknocht. Jaren later maakt ze een lange reis op zee samen met vijf mannelijke vrienden. Haar grenzen op seksueel gebied worden door één van hen overschreden. Nog vele jaren hierna kampt ze met de gevolgen van deze traumatische gebeurtenis. Een gebeurtenis die ze de hele dag met zich meedraagt en haar leven enorm beïnvloedt.

Sophie Hardcastle heeft zelf in een vriendschap seksueel geweld meegemaakt. Dit gegeven vormde de basis en inspiratie voor Benedendeks, aldus de auteur. Haar negatieve ervaring vormde de input voor het verhaal, maar het boek is wel fictie. In een interview geeft ze aan dat ze met dit boek aandacht wil vragen voor de stem en de roep van zij die nee zeggen, zij die grenzen aangeven, voor slut-shaming en victim-blaming. Het is haar persoonlijk relaas, haar reactie op de #MeToo-discussie, en wellicht ook een stuk verwerking. Heftige, actuele onderwerpen, waar men eigenlijk niet genoeg over kan schrijven. Maar helaas wordt de lezer met dit boek niet overtuigd. Zowel qua tijd, ruimte als personages wordt van hot naar her gesprongen. Nergens komt er écht diepgang in het verhaal, alles blijft te oppervlakkig.

Personages komen niet goed uit de verf. De worsteling die de hoofdpersoon in het boek doormaakt, laat de lezer koud, weet niet genoeg te raken. Gedachten en gevoelens worden wel beschreven, maar het blijft te ver weg, je krijgt er geen grip op. Net als het lijkt alsof de diepte in wordt gegaan, is de scene al voorbij of wordt er opeens overgeschakeld naar een ander personage. Tijdsprongen zijn soms onbegrijpelijk. Die wisselingen volgen elkaar te snel op.

Er zijn hoe dan ook te veel personages in het boek die een te grote, overbodige rol spelen en eigenlijk niet van belang zijn. Zo wordt er veel verteld over de relatie van Olivia met haar vader, maar dit leidt af van het eigenlijke verhaal. Ook bekruipt men de vraag waarom exen, maar ook Mac en Maggie ten tonele worden gebracht, terwijl die feitelijk weinig met het verhaal van doen hebben. Hiermee lijkt het alsof Hardcastle teveel in het boek heeft willen stoppen. Ook het taalgebruik in Benedendeks is niet bijzonder te noemen. De kunstgrepen qua stijl en taal die aan het eind nog worden toegepast, zoals het schrijven zonder interpunctie in een explosie van woorden, komen te laat en voegen niet veel meer toe. Ze voelen te gekunsteld.

De thematiek maakt dat de lezer met dit boek enorm geraakt had kunnen worden, indien goed uitgewerkt. Helaas is dat niet het geval waardoor men snel de aandacht verliest. Het continu switchen tussen personages, tijd en ruimte zorgt ervoor dat de lezer zich niet goed kan focussen op wat écht overgebracht moet worden.