Actuele roman over vertrouwen en wantrouwen

Rob Kamphues is bekend als cabaretier, televisiepresentator, schrijver én autocoureur. Hij heeft vijf boeken op zijn naam staan. Hoor je me (2017) was zijn eerste roman; met De walvishoeder is daar nu een tweede bijgekomen.

Hoofdpersonage Mayke werkt als journaliste. Ze wordt erop uit gestuurd om een reportage te maken over een school gestrande walvissen en komt met haar auto vast te zitten in slecht weer. Daar ontmoet ze Samir, een vluchteling die nauwelijks Nederlands spreekt, maar veel bij de walvissen te vinden is. Hij biedt haar onderdak aan tijdens het wachten op de wegenwacht, die pas de volgende ochtend zal komen. Na een aarzelende start volgt al snel een soort van liefdesrelatie tussen de twee, al is Mayke er niet happig op dat zo te benoemen. Ze is zich bewust van de vooroordelen uit haar omgeving en worstelt zelf ook met haar gevoelens voor Samir. Ze lijkt hem te wantrouwen. Samir geeft hier ook wel aanleiding toe met zijn af en toe nogal vreemde gedrag. Maar, wat is waar en wat wordt ingegeven door hoe de omgeving dingen uitlegt? Ziet Mayke spoken of is er echt wat aan de hand? De waarschuwingen uit Maykes omgeving zijn ondertussen niet van de lucht. Een spannende zoektocht naar de waarheid, met uiteindelijk een verrassende ontknoping, volgt.

De vaart komt er vooral in vanaf het tweede deel van het boek. In het eerste deel wordt er soms iets te lang stil gestaan bij Maykes werkzaamheden als journalist. Op zich interessant om te lezen, maar daardoor komt het verhaal wat traag op gang, er ‘gebeurt’ nog weinig. Later blijkt ook dat de gedetailleerde vertelling over haar werkzaamheden niet per se iets toevoegt aan het verhaal of hiervoor noodzakelijk was. Vanaf het tweede deel wordt dit minpuntje echter helemaal goedgemaakt: het tempo wordt opgevoerd en wat volgt is een spannend, mooi en actueel verhaal, waarbij alles uiteindelijk samen komt.

De roman leest lekker weg, met korte, vlotte hoofdstukken en het taalgebruik is to the point. Er zitten veel dialogen in het boek, afgewisseld met korte zinnen. Van Mayke komt de lezer een hoop te weten; haar gedachten en gevoelens worden uitgebreid beschreven. Samir blijft geheimzinniger, iets wat vermoedelijk met opzet is gedaan. De lezer wordt een beetje heen en weer gestuurd qua mening. Het ene moment denk je Mayke te willen waarschuwen voor haar naïviteit en zou je haar willen aanraden weg te gaan nu het nog kan, want alle tekenen wijzen erop dat er iets niet in de haak is. Op een ander moment denk je weer als lezer dat je het je verbeeld hebt, dat je ‘al net zo bent als de gemiddelde mens met al zijn vooroordelen’. Dan bekruipt je de gedachte dat Mayke paranoïde is en dingen ziet die er niet zijn. Dit maakt het boek intrigerend. Overigens zou men De walvishoeder ook als een thriller kunnen zien. De spanning wordt goed opgebouwd, en alle ingrediënten voor een thriller zijn aanwezig.

Met De walvishoeder weet Rob Kamphues een spannende roman met zeer actuele thema’s neer te zetten. Wantrouwen, individualisme, asielproblematiek, de carrièreproblematiek van twintigers en dertigers, het komt allemaal aan bod. Hiermee sluit de auteur goed aan bij het actuele milieu van onze huidige samenleving. Hopelijk racet deze autocoureur snel door naar een volgende roman, met ons als lezers aan boord!