Humoristisch relaas over het zware vegan leven

In Italië is Fausto Brizzi (1968) een enorm populaire auteur, terecht en niet zonder reden. Na 100 gelukkige dagen en Je leeft maar één keer is Brizzi nu opnieuw terug met een humoristische, vrolijke en luchtige roman: Mijn 2e leven.

Fausto, fervent vleeseter, ontmoet een vrouw die veganiste is. De liefde van een vrouw gaat door de maag moet men in dit geval letterlijk nemen. Claudia (Claudia Zanella, een veganistische Italiaanse actrice die inmiddels getrouwd is met Fausto Brizzi) laat Fausto kennis maken met een geheel nieuwe wereld, en heeft naast een hele hoop verwachtingen ook behoorlijk wat eisen, tenminste, als haar nieuwe lover een steady relatie met haar wil opbouwen, en daar is hij toe bereid. De hoofdpersoon, verslaafd aan vlees, vis en eieren, vindt het nog niet zo gemakkelijk alles op te geven en geheel veganistisch te gaan leven. Het voelt voor hem als afkicken van een zware verslaving, inclusief dromen en nachtmerries over voedsel tot aan terugvallen aan toe. Op humoristische wijze doet hij verslag van zijn pogingen om enerzijds toe te geven aan Claudia’s eisen, maar anderzijds toch ook zichzelf te blijven. Bovendien leidt het af en toe stiekem zondigen tot hilarische situaties.

Met humor geschreven dus, deze roman. Dat begint al met de ondertitel: ‘een waargebeurd verhaal, helaas.’ Daarnaast maakt het boek de lezer vrolijk; het is een luchtig verhaal dat herkenbaar zal zijn voor veel mensen. Misschien niet zozeer dat je vegan moet eten van je partner, als wel dat je je partner probeert om te kneden tot een soort perfect persoon die op alle manieren aan je ideaalbeeld voldoet.

De vertaling vanuit het Italiaans (op naam van Saskia Peterzon-Kotte) blijkt na het lezen van zowel de Italiaanse als de Nederlandse editie van het boek niet altijd even gelukkig. Soms is er zelfs sprake van houterige vertalingen, te letterlijk, wat het lekker doorlezen niet ten goede komt: “Voor een nog grotere veiligheid had ik me er niet toe beperkt om de verboden voedingsmiddelen te verstoppen, …” had gezien de rest van de schrijfstijl bijvoorbeeld beter vertaald kunnen worden als: “Om op safe te spelen had ik niet alleen al het verboden eten verstopt…” Een ander voorbeeld: “En de rest, maar dat vertel ik niet om redenen van privacy”, was misschien beter vertaald als: “En de rest? Dat is (te) privé!” Gaandeweg de roman wordt de vertaling gelukkig stukken beter; het lijkt erop alsof er dan wat ‘losser’ vertaald wordt, waardoor het taalgebruik natuurlijker Nederlands is.

Het laatste dat opvalt: vegans worden in dit boek gezien als mensen die wel eieren eten (mits die afkomstig zijn van ‘vrije, blije kippen’). Een ware vegan is echter iemand die helemaal niets gebruikt dat afkomstig is van dieren, die dus behalve geen vlees en vis, ook geen zuivel, eieren, honing, leer, wol en snoep waarin gelatine is verwerkt gebruikt.