Met de noorderzon vertrokken

Noorderzon vertelt het verhaal van de uberchique dame Frances Price, een vrouw die altijd onberispelijk gekleed is, en haar volwassen (doch eeuwig puberale) zoon Malcolm.  Ze wonen in een dure wijk van New York. Het ontbreekt hen financieel aan niets, zo hebben ze bedienden in huis rondlopen en is vooral moeder dol op dure kleding en allerhande gadgets. Wanneer er een schandaal ontstaat rondom de raadselachtige dood van Frances’ man worden Frances en Malcolm failliet verklaard en zien ze zich genoodzaakt te vertrekken om het geroddel te ontlopen. Via een tocht met een luxe cruise belanden ze uiteindelijk in Parijs. Het boek vertelt vooral over de ontmoetingen die ze hebben op deze reis; ze ontmoeten de vreemdste personen, van een doorgedraaide waarzegster die zegt dat de geest van de overleden vader van Malcolm in een kat voortleeft, tot aan een dokter die samen met een wijnhandelaar bij de familie Price op bezoek komt.

De bonte verzameling van personen met de meest vreemde karaktertrekken die Frances en Malcolm in een relatief korte tijd ontmoeten maakt het verhaal nogal ongeloofwaardig en over de top. Ook lijkt het alsof er veel te veel in het boek gepropt zit, waardoor het verhaal aan de oppervlakte blijft, niet goed uit de verf komt en het nergens tot een goede karakteruitwerking komt. Dit hoewel het zeer interessant geweest zou zijn om meer te weten te komen over het excentrieke en soms absurde gedrag van Frances na de dood van haar man. Komt dit door het verdriet? Speelt er wat anders? Wat zijn de diepere oorzaken van haar soms zo vreemde gedrag? Hier ligt echt een gemiste kans. Daarentegen lezen we echter wel hele verhalen over de personen die Frances en Malcolm op hun reis naar Parijs ontmoeten. Maar ook dan gaat het nergens echt de diepte in, het blijven typetjes met clichékaraktertrekken zonder dat er sprake is van een ontwikkeling.   

Het taalgebruik dat DeWitt hanteert is apart te noemen. Zo worden er veel ouderwetse en chique woorden gebruikt, in de stijl van moeder en zoon. Dat is op zich leuk gedaan, ware het niet dat heel veel van die woorden verkeerd gebruikt worden of uit de toon vallen. De vraag is bijvoorbeeld of een twintiger daadwerkelijk het woord ‘smijdig’ zou gebruiken: ‘De gastvrouw was smijdig, merkte Malcolm op’. Een ander voorbeeld van een uitdrukking die niet helemaal loopt: ‘Hij maakte zich in zichtbaar pijnlijk ijltempo uit de voeten’. Hoe ziet dat eruit? En ‘een kat verwijderen’ uit een ruimte? Ligt het niet meer voor de hand om ‘weghalen/oppakken’ te gebruiken?

Met humor weet de auteur de tekortkomingen helaas ook niet te compenseren, hoewel hij zijn best doet om grappig te schrijven. Als er een zwerver op moeder en zoon afkomt die vraagt ‘Kunt u wat missen vanavond, dame en heer?’ antwoordt Frances: ‘Zou kunnen’. Een nogal gek antwoord. Is dit humoristisch bedacht? De lezer ontgaat de grap.

Helaas, het stroeve taalgebruik, de vreemde humor en het feit dat de gebeurtenissen en personages soms ronduit ongeloofwaardig zijn maken dat dit boek de lezer niet overtuigt.