Bizar leesvoer of bizar leefvoer?

Met een groep enthousiastelingen las ik Schitterend lichaam van Augustina Bazterrica voor de leesclub op Hebban. Het is een boek over een dystopische wereld waarin mensenvlees wordt gegeten. Het verhaal eromheen is uiterst knap verzonnen. Evenals de personages die een rol spelen in dit boek. Over de inhoud valt te zeggen dat men het gewoon moet lezen om het te ervaren. Maar niks zal meer hetzelfde zijn na deze onderdompeling. Wees je ervan bewust dat je wereldbeeld gaat schuiven. Ervaar het en oordeel zelf.

Schitterend lichaam kan getypeerd worden als een boek dat onder je huid gaat zitten. De lezer gaat van de ene emotie naar de andere: ontzetting, afschuw, hoop, verdriet, angst, medeleven, walging en ontkenning wisselen elkaar af. De vlotte schrijfstijl maakt dat het boek verder 'lekker' wegleest. Of ja, 'lekker' is gezien de context misschien niet het juiste woord... Een tip: lees dit boek niet onder (of vlak voor) het eten.

Het moet niet makkelijk geweest zijn een boek te schrijven dat zó afschuwelijk is dat je het steeds weg wil leggen, af en toe ook weg MOET leggen om weer verder te kunnen, maar telkens ook weer verder wil lezen. Omdat je niet gelooft dat het nog erger kon. Omdat je hoopt dat mensen tot inkeer komen. Dat dingen niet waar blijken te zijn, ook al is het fictie. Het is namelijk levensecht. De auteur is er zeer knap in geslaagd om dit voor elkaar te krijgen. Daar komt nog bij dat er zo ontzettend veel in dit boek zit, aan verwijzingen, boodschappen, stof tot nadenken.

Kortom: Een boek dat nog lang nadendert je hoofd, je laat nadenken over waarden en overtuigingen waarvan je dacht dat je zo zeker was. Een maatschappijkritisch boek. Een voorspellend boek? Wie weet......