Mozaïekvertelling over intense liefde

André Aciman werd bekend met zijn debuut Noem me bij jouw naam, dat ook verfilmd werd. Vind me is het langverwachte vervolg hierop, maar ook zelfstandig te lezen. Het boek werd vertaald door Peter Abelsen.

De hoofdpersonen uit Noem me bij jouw naam, Elio en Oliver, zijn inmiddels volwassen. Het verhaal begint met Samuel, Elio’s vader, die met de trein op weg is naar Rome om zijn zoon te bezoeken. Onderweg heeft hij een bijzondere ontmoeting met Miranda, een jonge fotografe, die zijn leven voorgoed verandert. Kort daarop verhuist pianist Elio naar Parijs, waar hij een intense relatie krijgt. Tegelijkertijd lezen we ook het verhaal van Oliver, die inmiddels in de VS woont maar overweegt om terug te keren naar Italië. In het vierde deel komen al deze verhalen bij elkaar, waardoor er een mooie mozaïekvertelling ontstaat. 

Het is zeker gewaagd te noemen dat de auteur met Vind me een vervolg durft te schrijven op Noem me bij jouw naam. Niet zelden is een vervolg op een boek een tegenvaller, zeker na een groot succes. Met Vind me is dat gelukkig niet het geval. Ook hierin komt de liefde weer op een mooie manier naar voren. De hoofdpersonen zijn ouder geworden, maar het boek is geen herhaling van zetten. 

De kracht van Vind me zit hem in de gevoelige beschrijving van de emoties van de hoofdpersonen. Het boek draait om de liefde, die door alle drie de hoofdpersonen nogal intens beleefd wordt. Relaties zijn dus heftig en emotioneel beschreven, met diepzinnige en vaak ook filosofische dialogen die de geliefden met elkaar voeren of in hun eigen hoofd ervaren. De melancholie – het verlangen naar voorbije relaties, de liefde en soms naar vroeger tijden – is ook een belangrijk element in deze roman. Zou het daarom ook zo aansprekend zijn en makkelijk weglezen? Iedereen kan zich wel een voorbije liefde herinneren en denkt op bepaalde momenten melancholisch terug aan vroeger beleefde romances.

Het einde laat ons in verwarring achter; het is geen afgerond geheel. Hiermee laat dit dus een opening voor een derde deel. Maar de vraag is of de rek er dan niet een beetje uit is. Na twee delen wordt het meer van hetzelfde. Erg veel beklijving heeft het boek dan ook niet. Het is vermakelijk ‘for the time being’, maar het laat helaas geen blijvende indruk achter. Wellicht komt dit ook door de soms wat clichématigheden wat betreft de liefde. 

Toch weet Aciman op poëtische wijze de gevoelens en gedachtewereld van de (ontluikende) liefde te tonen. Wat heb je over voor de ander? Hoe blijf je jezelf in een soms beklemmende liefdesrelatie? Welk stuk wordt van de ander, wat blijft van jezelf, en waar vind je elkaar? Wat is ware liefde? Liefhebben is leren loslaten. Zo geeft de auteur ons met deze mozaïekvertelling ook nog een les in de liefde mee.