Te volgepropt verhaal maakt geen blijvende indruk

Nicolien Mizee, bekend van boeken met bijzondere titels als Voor God en de Sociale Dienst, En knielde voor hem neer, schreef met De halfbroer een op zichzelf staand vervolg op Toen kwam moeder met een mes (dat reeds in 2003 uitkwam!). In Toen kwam moeder met een mes wordt geschreven over het opgroeien in een verre van normaal gezin, met een zeer dominante moeder en de verstikkende sfeer die hierdoor ontstaat.

In De halfbroer zien we de Haarlemse familie weer terug, dit keer heet de hoofdpersoon Marly (en niet Ida, zoals in het andere boek). Ze worstelt met haar leven als schrijfster en als vrijgezel en haar steeds verder aftakelende vader. Er is nog veel meer aan de hand in het gezin waarin ze opgroeit: Marly’s moeder is nogal dwingend en dominant en Marly heeft haar onlangs drie jaar niet gezien omdat moeder het contact verbrak. Marly en haar zus moeten nu echter voor elk wissewasje komen opdraven en dit stuit Marly tegen de borst, aangezien haar moeder zo’n tijd niets van haar wilde weten. Terloops duikt er ook nog een halfbroer op.

Het verhaal komt niet goed uit de verf wegens de vele losse eindjes. Zo heet het boek De halfbroer maar eigenlijk speelt de vermeende halfbroer maar een kleine rol. De vader die op sterven ligt, blijkt nog een zoon te hebben die hij heeft verwekt bij een huislogée. Iedereen is bekend met halfbroer Anton, alleen wisten ze niet dat hij hun halfbroer was. De nadruk ligt echter niet op de ontwikkeling van dit plot. Wat meer opvalt is het daten van Marly dat beschreven wordt, maar ook dit wordt niet echt uitgewerkt. Evenals de problematische relatie tussen Marly en haar moeder; je zou hier graag wat meer over willen lezen. Het blijft allemaal oppervlakkig. Het cliché dat Marly geen gezonde liefdesrelaties kan onderhouden met mannen wordt tenslotte ook nog ten tonele gebracht: vanwege haar ongelukkige jeugd lukt het haar niet om zich te binden.

Dit is gelijk de kritiek op het boek: iedereen in de roman worstelt met problemen, maar het lijkt wel alsof Mizee geprobeerd heeft er een beetje teveel in te proppen en het vervolgens vergeet uit te werken. Zo weet Marly niet hoe ze zich gedragen moet in haar liefdesrelatie met Rob, maar deze Rob blijkt zelf ook weer allerlei problemen te hebben, die slechts even aangestipt worden. Met Marly’s zus is ook van alles aan de hand, om maar te zwijgen over hun ouders, en de personages leven continu langs elkaar heen. Wellicht is dit juist de bedoeling geweest van de auteur, maar een climax of uitgediept verhaal blijft uit. Hiermee wordt het allemaal een beetje too much, rommelig en daardoor soms lastig te volgen.

Het taalgebruik maakt echter een hoop goed. Er zijn veel dialogen, wat het lezen prettig maakt, en de taal is humoristisch, soms droog en ook in stijl met het tijdsbeeld dat de auteur probeert te schetsen:

" 'Moeder!', riep mijn vader, op langgerekte, melodieuze toon.
Het pianospel achter me verstomde en de deur ging open.
'Wat doe je nou, Simon?' riep mijn moeder.
'Zwijg, vrouw! Dit is mijn huis!' riep mijn vader. 'De zon schijnt, je houdt me niet langer binnen!' "

Een droge 'constatering' van Marly er achteraan maakt het nog leuker: " 't Was waar: de zon was gaan schijnen." Een ander voorbeeld van een humoristische scène is wanneer Marly haar ex-vriendin Theresa belt om te vertellen over haar afspraak met Rob:

"Ik zei dat ik weinig tijd had omdat ik een afspraak had.
'Met een man,' voegde ik eraan toe.
'Een man', herhaalde ze. 'Dat heb ik ook eens gehad. Dat was een psychopaat.'
(…)
Er viel een stilte.
'De man naar wie ik ga, is geloof ik wel aardig,' zei ik.
'Het zijn natuurlijk niet allemaal psychopaten,' merkte Theresa op.
'Nee. Zeg, ik ga maar eens naar hem toe.' En ik stond op.

Zo droog! Dit soort dialogen zijn echt vermakelijk om te lezen. Soms is het taalgebruik ook wel opmerkelijk te noemen: de mannen met wie Marly afspreekt worden bijvoorbeeld steeds bij voor- en achternaam genoemd, 'Han Wakker' en 'Rob van Dijk'.

Kortom: het boek bevat vermakelijke dialogen en het taalgebruik is humoristisch, droog, en soms opmerkelijk, maar vanwege de rommelige opsomming en de te grote hoeveelheid aan onuitgewerkte problemen laat het boek helaas geen blijvende indruk achter.