Vermakelijk verhaal over een lief klein jongetje

In dit debuut van de Engelse schrijfster Virginia Macgregor lezen we het verhaal van Milo. Milo is een jongen van negen jaar die worstelt met nogal wat problemen; hij groeit op bij een moeder die volop bezig is met het verwerken van de scheiding met Milo’s vader. Zelf mist Milo zijn vader ook; hij ziet hem weinig meer. Ze hebben geldgebrek en oma woont boven op zolder maar kan daar eigenlijk niet meer blijven wonen gezien haar lichamelijke en geestelijke gesteldheid. Daar komt nog bij dat Milo het niet zo goed doet op school omdat hij een vorm van steeds erger wordende blindheid heeft. Op het moment dat oma door moeder in een bejaardenhuis wordt gestopt en Milo het idee krijgt dat de mensen daar niet goed behandeld worden begint het verhaal. Vanaf dat moment beleeft de jonge jongen allemaal avonturen.

Het boek is vermakelijk en luchtig en met veel humor geschreven, terwijl het toch niet om de minste thema’s gaat (armoede, dementerende ouderen, scheiding, de druk op ons huidige zorgsysteem, asielzoekers etc.). Dit wordt vooral bereikt doordat alles verteld wordt vanuit een kind van negen. Het feit dat Milo de wereld anders ziet en ervaart dan volwassenen zorgt ervoor dat er soms hilarische, maar evengoed vaak ontroerende situaties ontstaan. Wanneer oma in het bejaardenhuis ontvankelijk blijkt voor de liefde van een oudere meneer, is Milo bijvoorbeeld sip en voelt hij zich jaloers. Hij kan nog niet begrijpen dat deze liefde van een andere soort is dan de liefde die oma voor haar kleinzoon voelt, en blijft voelen ondanks haar liefdesrelatie. Als huisdier heeft Milo een varkentje dat altijd met hem meegaat, ook in het bejaardenhuis. Ook dit zorgt voor leuke en bijzondere situaties.

Wat Milo zag doet een beetje denken aan boeken als Mijn zus woont op de schoorsteenmantel van Annabel Pitcher en Extreem luid en ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer: een jong kind is de hoofdpersoon, maakt behoorlijk heftige dingen mee, en vaak zijn er falende ouders in het spel. Wellicht is dit de laatste jaren een trend aan het worden? De hoofdstukken zijn steeds vanuit een ander perspectief geschreven: vaak vanuit dat van Milo, maar afgewisseld met dat van Milo’s moeder, zijn oma en vanuit Tripi, een asielzoeker. Alles draait echter om Milo, en het is mooi en interessant om eerst over een bepaalde gebeurtenis te lezen vanuit zíjn standpunt en later dezelfde gebeurtenissen te lezen vanuit een ‘grote-mensen-perspectief’. Vanwege de korte hoofdstukken en de keuze voor het kindsperspectief gaat het boek nergens écht de diepte in, wat soms jammer is. Als luchtig vermakelijk boek is Wat Milo zag echter helemaal geslaagd: tijdens het lezen kun je niets anders doen dan deze kleine jongen in je hart sluiten. Je wil niets liever dan hem beschermen voor alle ‘grote-mensen-dingen’ en het onrecht dat hem wordt aangedaan. En misschien voor even, heel even, weer de open, nieuwsgierige, niet-oordelende blik van een kind hebben.