1300 bommen in 13 minuten

Na het lezen van het voorwoord van Koos Postema had ik al een brok in mijn keel…
Dat voorspelt wat.

‘Ik heb zo’n raar gevoel. Ik heb het er gewoon niet op, vandaag,’

Als Joop naar buiten loopt om zijn broer en oom op te halen voor het middageten, klinkt het luchtalarm. Hij twijfelt even. Hij hoort het vaker.

‘In de verte hoor ik het geronk van een vliegtuig. Dat vliegt ook al zo laag, net als het toestel van vanochtend.’

Hij besluit toch een huis binnen te gaan om te schuilen, maar dan slaan de bommen al in.

‘Ze zeggen wel eens dat als je zeker weet dat je doodgaat, je je hele leven aan je voorbij ziet flitsen. Maar er is geen tijd voor geflits. Er is geen tijd om weg te springen. Er is zelfs geen tijd om mijn ogen dicht te doen.’

Na de inslag staat de stad in brand. Hij probeert de weg te zoeken naar het huis van zijn oom en tante, maar raakt verdwaald in de onherkenbare stad.

‘Waar moet je schuilen als alle gebouwen om je heen kapot zijn?’

Samen met Marie, een meisje die hij in de puinhopen ontmoet, gaat hij proberen onderweg zoveel mogelijk mensen te helpen. In de hoop dat het geluk dan aan hun zij staat en ze hun familie terugvinden.

‘Is ze even oud? Of is ze zo oud als Corrie? De bommen hebben onze leeftijd weggeblazen’

Wat een ontroerend verhaal over verwoesting en verlies. De zoektocht naar familie. Oorlog. Ontreddering. Paniek. Verdriet. Maar ook vriendschap, hulp en de kracht van samen.
Hartverscheurend mooi!

‘De stad heeft ons gered’

Het is zo mooi beschreven. Je ruikt en proeft de verwoesting van de stad. De wanhoop en het verdriet.
Een musthave voor de schoolbieb!