Ergens in de azuurblauwe zee

Het verhaal van Arthur Parnassus. We keren terug naar het moment vóór het weeshuis. Hij keert terug naar het huis waar hij als kind woonde en bouwt het op naar een thuis voor magische kinderen.

“Hij kon zijn ogen niet afhouden van de onverharde weg die zich voor hem uitstrekte en slingerend verdween in een bos met een bladerdag dat zo dicht was dat de middagzon het mos en de bladeren die de bosgrond bedekten nauwelijks bereikte”

We slaan een stuk over en starten waar ‘deel 1’ eindigde. Arthur en Linus wonen met hun 6 kinderen: Lucy, Sal, Theodore, Chaunecey, Thalia en Phee. Alle 6 zijn ze op een andere manier magisch en hebben ze gaves. En daar komt de Yeti David bij.

“David; Als menmsen bang zijn, kunnen ze soms dingen die ze eerder niet konden. Angst kan mensen zelfs iets moediger maken. Angst hoeft niet altijd slecht te zijn.”

Helaas is het MVTMJ het nog altijd niet eens met Arthur en vinden ze hem gevaarlijk. Ze willen een inspectie houden op het eiland. Mevrouw Marblemaw komt naar het eiland en maakt daar geen vrienden…. en dan blijkt de vork toch ineens anders in de steel te zitten dan ze denken….

“Nee daar is niets mis mee, ‘ zei Linus vol overtuiging. Je bent prima zoals je bent.”

Een prachtig boek over jezelf mogen zijn. Een mooi vervolg op “Het weeshuis”, maar je kunt hem ook afzonderlijk lezen. Wel een dikke pil en sommige stukken vond ik wat langdradig. Maar het einde weer heel mooi. En dat nawoord….