prachtig verhaal

‘Ieder verhaal begint ergens. Vaak is het voordat het begint al begonnen. Het verhaal van Eliza is dat ook, allang.’

Eliza en haar broertje Krekel zijn op zoek naar hun 5 broertjes. Die zijn verdwenen. Ze zijn bij de Witte Kliffen. Ze besluiten naar de haven te gaan, op zoek naar een boot die hun mee wil nemen. Onderweg gebruikt ze haar laatste geld om een tattoo te zetten met de namen van haar broers. Omdat het geld op is en ze wel honger hebben, proberen ze eten te stelen. Helaas worden ze betrapt, maar ze weten te vluchten.

‘Vanbinnen deed hij zijn ogen en zijn oren maar dicht, dan hoefde hij niet te luisteren en niks te zeggen, dan was hij er gewoon lekker niet.’

Krekel ontmoet dan juf Amalia en Eliza regelt een lift.

‘De maan is allang op en hangt zachtjes te schijnen in de de lucht. In het water beneden klotst zijn spiegelbeeld als een helder wit vlekje.’

Net als ze denken dat het allemaal goed komt, gaat het vreselijk fout…..

‘Ze kan wel huilen. Of heel hard gillen. Ze haat ze, die twee; de een stoppelig en papperig, de ander stijf rechtop als een zwijgzame snoek.’

Wat een prachtig verhaal weer over een sterk meisje dat er alles voor over heeft om haar broers te redden. Mooi en ontroerend geschreven. Zo beeldend, je ziet het gewoon helemaal voor je.

‘Ieder verhaal eindigt ergens. Maar soms is het na het einde nog niet afgelopen, nog niet helemaal. Het verhaal van Krekel is dat ook nog niet.’