Lezersrecensie
Een pareltje!
Als Mirza uit school komt, staat zijn vader daar met de auto. Hij moet instappen en dan rijdt zijn vader weg. Snel. Heel snel. En ver. Heel ver. Twee dagen lang rijden ze. Mirza heeft geen idee waarom of waar naar toe. Zijn vader vertelt ook niks. Het is een raadsel.
“Wat is er aan de hand? De belangrijkste dingen is hij vergeten. Zijn computer, scheerspullen en telefoon. Mijn stripboeken…”
Ze komen aan op de bestemming en dat blijkt het huisje van zijn opa en oma, hoog in de bergen in Levaren (een fictief land). Mirza snapt er niks van en zijn vader zwijgt nog steeds.
“Wanneer gaan we naar huis?” Nu kijkt hij mij recht aan. ‘Niet,” zegt hij. “Wàt?” Ik begrijp niet wat hij bedoelt. “Het spijt me.” Hij staat op, loopt naar het raam, blijft maar wrijven over zijn kin.
Ze blijven er. Zijn vader knapt het huis op en Mirza probeert te wennen. Hij moet naar school, maar verstaat de taal niet. Hij wil vrienden maken, maar snapt de gebruiken niet. Het is lastig en moeilijk. En zijn vader vertelt nog steeds niks.
“Ik vertel mijn vadere niet dat ik elke middag, zodra ik het bos in loop, begin te huilen. Dat ik blijf huilen tot ik het huis zie. Dan blijf staan en wat tot ik rustig ben. Daarna steek ik de wei over naar de voordeur en probeer uit alle macht te glimlachen.”
Het went, uiteindelijk. Mirza raakt bevriend met Selin. Zij helpt hem. Hij helpt Sari, de marktvrouw en begrijpt steeds meer van het land en de cultuur.
Weer zo’n boek waar ik niet op af zou stappen vanwege de titel en voorkant. Maar omdat hij in de GV100 en Boekenbingo zat ‘moest’ ik wel. En wat een mooi boek was het weer!
Prachtig vormgegeven ook met de illustraties en af en toe zwarte pagina’s. Heel mooi! Een pareltje!
“Wat is er aan de hand? De belangrijkste dingen is hij vergeten. Zijn computer, scheerspullen en telefoon. Mijn stripboeken…”
Ze komen aan op de bestemming en dat blijkt het huisje van zijn opa en oma, hoog in de bergen in Levaren (een fictief land). Mirza snapt er niks van en zijn vader zwijgt nog steeds.
“Wanneer gaan we naar huis?” Nu kijkt hij mij recht aan. ‘Niet,” zegt hij. “Wàt?” Ik begrijp niet wat hij bedoelt. “Het spijt me.” Hij staat op, loopt naar het raam, blijft maar wrijven over zijn kin.
Ze blijven er. Zijn vader knapt het huis op en Mirza probeert te wennen. Hij moet naar school, maar verstaat de taal niet. Hij wil vrienden maken, maar snapt de gebruiken niet. Het is lastig en moeilijk. En zijn vader vertelt nog steeds niks.
“Ik vertel mijn vadere niet dat ik elke middag, zodra ik het bos in loop, begin te huilen. Dat ik blijf huilen tot ik het huis zie. Dan blijf staan en wat tot ik rustig ben. Daarna steek ik de wei over naar de voordeur en probeer uit alle macht te glimlachen.”
Het went, uiteindelijk. Mirza raakt bevriend met Selin. Zij helpt hem. Hij helpt Sari, de marktvrouw en begrijpt steeds meer van het land en de cultuur.
Weer zo’n boek waar ik niet op af zou stappen vanwege de titel en voorkant. Maar omdat hij in de GV100 en Boekenbingo zat ‘moest’ ik wel. En wat een mooi boek was het weer!
Prachtig vormgegeven ook met de illustraties en af en toe zwarte pagina’s. Heel mooi! Een pareltje!
1
Reageer op deze recensie