Lezersrecensie
Toch Doorgelezen
De Verborgen Boekwinkel van de Ierse schrijfster Evie Woods is geen recht toe recht aan verhaal. Het speelt zich af begin twintigste eeuw tot 2021. Afwisselend verteld, in korte hoofdstukken, door drie min of meer getraumatiseerde personen die bakken vol ellende over zich uitgestort krijgen. Centraal staat de boekwinkel die een van de vertelsters, Opaline, in 1921 in Dublin begint. Honderd jaar later gaan de twee andere vertellers op zoek naar dat oude antiquariaat. Martha gevlucht voor haar gewelddadige echtgenoot wordt in het pand, waar eens de boekhandel was, opgevangen door een excentrieke dame. De andere verteller, Henry, op zoek naar een verloren manuscript van Emily Bronte, komt op zijn zoektocht ook uit bij dat huis. Daar komt hij in contact met Martha. Het pand beschikt over magische krachten. Bovennatuurlijke dingen gebeuren er.
Na de eerste twintig bladzijden dacht ik: mm, een damesromannetje. Vijf pagina’s verder daalde mijn leeshumeur nog dieper onder nul; de Britse Henry noemde de Ierse Nora, Mien Dobbelsteen??!! Wat een vertaalblunder. Wie kent onze Mien aan de overkant van de Noordzee? Maar allee, ik las door. Gaande weg kwam ik toch in de ban van het boek. Woods schetst een prachtig tijdsbeeld. De positie van de vrouw en met name hoe vooral mannen die zagen is raak beschreven.
Veel komt voorbij in De Verborgen Boekwinkel. Verliefdheden die spaak lopen door misverstanden en egoïsme. Geweld binnen relaties. Verregaande dwang om iemand te laten gehoorzamen. Oude Britse schrijvers waaronder de Brontes. Zoektochten naar verloren gewaande manuscripten en boeken. Hebzucht en wantrouwen. Ook enkele nobele mensen en hartverwarmende daden lichten op in deze poel van ellende. Waarvan uitgerekend een Oostenrijkse piloot in dienst van Nazi-Duitsland, krijgsgevangen in het neutrale Ierland, zorgzaam en begrijpend, figureert als de reddende engel. Het bovennatuurlijke element voegt zeker iets toe aan dit boek, al was het soms iets te, zoals bijvoorbeeld de takken die uit de balken in Martha’s slaapkamer groeien.
De schrijfster kan beeldend vertellen. De gekozen vorm, vertellen vanuit drie perspectieven en twee verschillende tijdzones is oké. Maar de snelle afwisseling van die drie vertelstemmen, korte hoofdstukken met één perspectief, maakt het een tikje chaotisch. Mede omdat er zoveel gebeurt zou een rustiger setting je meer het verhaal intrekken. De consequent aangehouden volgorde, eerst Opaline, dan Martha en dan Henry kwam op mij een beetje dwangmatig over.
Wat mij betreft had het allemaal wel wat subtieler gekund. Maar al met al toch wel een aanrader deze internationale doorbraak van Evie Woods. Dit boek is overigens zeker geschikt voor leesgroepen, zowel over de inhoud als de vorm valt heel wat af te bomen.
Na de eerste twintig bladzijden dacht ik: mm, een damesromannetje. Vijf pagina’s verder daalde mijn leeshumeur nog dieper onder nul; de Britse Henry noemde de Ierse Nora, Mien Dobbelsteen??!! Wat een vertaalblunder. Wie kent onze Mien aan de overkant van de Noordzee? Maar allee, ik las door. Gaande weg kwam ik toch in de ban van het boek. Woods schetst een prachtig tijdsbeeld. De positie van de vrouw en met name hoe vooral mannen die zagen is raak beschreven.
Veel komt voorbij in De Verborgen Boekwinkel. Verliefdheden die spaak lopen door misverstanden en egoïsme. Geweld binnen relaties. Verregaande dwang om iemand te laten gehoorzamen. Oude Britse schrijvers waaronder de Brontes. Zoektochten naar verloren gewaande manuscripten en boeken. Hebzucht en wantrouwen. Ook enkele nobele mensen en hartverwarmende daden lichten op in deze poel van ellende. Waarvan uitgerekend een Oostenrijkse piloot in dienst van Nazi-Duitsland, krijgsgevangen in het neutrale Ierland, zorgzaam en begrijpend, figureert als de reddende engel. Het bovennatuurlijke element voegt zeker iets toe aan dit boek, al was het soms iets te, zoals bijvoorbeeld de takken die uit de balken in Martha’s slaapkamer groeien.
De schrijfster kan beeldend vertellen. De gekozen vorm, vertellen vanuit drie perspectieven en twee verschillende tijdzones is oké. Maar de snelle afwisseling van die drie vertelstemmen, korte hoofdstukken met één perspectief, maakt het een tikje chaotisch. Mede omdat er zoveel gebeurt zou een rustiger setting je meer het verhaal intrekken. De consequent aangehouden volgorde, eerst Opaline, dan Martha en dan Henry kwam op mij een beetje dwangmatig over.
Wat mij betreft had het allemaal wel wat subtieler gekund. Maar al met al toch wel een aanrader deze internationale doorbraak van Evie Woods. Dit boek is overigens zeker geschikt voor leesgroepen, zowel over de inhoud als de vorm valt heel wat af te bomen.
1
Reageer op deze recensie
