Verdachten genoeg in vermakelijke cosy crime van eigen bodem

Chris Bajema is schrijver en podcastmaker. Eerder schrijf hij het boek Hoe maak ik een podcast? De Mosterdmoorden is zijn cosy crime debuut.

Nadat ze haar man mededeelt dat ze wil scheiden, vertrekt Jules vrij impulsief naar de andere kant van het land. Per toeval belandt ze in het streekmuseum van het fictieve plaatsje Damburgh. Hier wordt ze op slag verliefd op één van de schilderijen. Als blijkt dat er op dat moment een vacature is voor de functie van directeur, solliciteert ze zonder er echt goed over na te denken. Enkele weken later heeft ze de baan bemachtigd en verhuist ze naar Damburgh.

Eenmaal aangekomen, laat Jules zich meteen meenemen in het dagelijkse leven van Damburgh. Ze verdiept zich in de gang van zaken van het museum en leert verschillende dorpsbewoners kennen. Hierdoor maakt ze ook kennis met het Mosterdfeest. Een belangrijk volksfeest dat vergelijkbaar is met het Leidens Ontzet. In Damburgh speelde mosterd hierin een belangrijke rol en dat is terug te zien in de naam en het traditionele gerecht: mosterdsoep. Vol enthousiasme laat Jules het allemaal over zich heen komen. De sfeer slaat echter gauw om als er een moord gepleegd wordt. Jules heeft weinig vertrouwen in de commissaris die het onderzoek leidt. Daarom start ze samen met buurman Jan een eigen onderzoek.

Bajema heeft een eenvoudige, beschrijvende schrijfstijl. Het taalgebruik is niet te ingewikkeld en de hoofdstukken zijn kort. Al vanaf de allereerste pagina is er veel aandacht voor details. Niet alleen de gebeurtenissen, maar ook de omgeving en gedachtegangen van het hoofdpersonage worden uitgebreid beschreven.

De dialogen vormen een belangrijk onderdeel in het boek. Ze worden niet alleen gebruikt om meer over personages te weten te komen, maar ook om anderen op de hoogte te brengen van gebeurtenissen. Het komt vaak voor dat een gebeurtenis ook nog eens uitgebreid in een dialoog ter sprake komt. Al deze herhalingen houden het tempo laag. Het tempo ligt sowieso niet hoog. Doordat de focus vooral ligt op de dagelijkse beslommeringen verschuift het onderzoek naar de achtergrond. Het verhaal kabbelt rustig voort, terwijl de auteur langzaam opbouwt naar de ontknoping.

Damburgh heeft een flink aantal inwoners en allemaal hebben ze hun eigen verhaal. Er is de jonge vrouw die ooit een droom had en naar de grote stad wilde, maar toch bleef. De man die alles weet over de historie van het kleine stadje en geen moment voorbij laat gaan om dat te benoemen. Dat is nog maar het begin. Al deze personages brengen een hoop verhaallijnen met zich mee. Niet alles is even relevant voor de hoofdlijn, maar het is zeker wel interessant om te lezen. Verrassend genoeg zijn bijna alle personages interessanter dan Jules. Ze oordeelt vrij makkelijk over anderen en maakt de ene botte opmerking naar de andere. Dat maakt het voor de lezer lastig om een band met haar op te bouwen.

Meerdere personages, betekent natuurlijk ook meerdere verdachten. Dat bijna iedereen zich vreemd gedraagt, zorgt ervoor dat het makkelijk is om ze te verdenken. Een feest voor de lezer, want die kan aan de slag met een eigen onderzoek. Wie heeft er allemaal een motief en wie is er echt tot moord in staat? De auteur helpt hierbij door met regelmaat nieuwe verdachten naar voren te schuiven. Hiermee weet hij de lezer meerdere keren op het verkeerde been te zetten.

Al met al heeft Bajema een zeer vermakelijke cosy crime met levendige personages afgeleverd. Ergens is het dan ook jammer dat Damburgh niet echt bestaat. Want één ding is zeker: saai is het er in elk geval niet.