Mysterie slaat om in vaagheid

“Ooit was het een mooie bloementuin. Nu is er weinig van over. Maar één ding kan ervoor zorgen dat de tuin weer in bloei zal staan. Maar is het niet al te laat?”

Iris Donati woont en werkt in Nederland. Voor zover ze weet is ze enig kind en is haar moeder al overleden toen Iris nog heel jong was. Maar heeft haar vader haar wel de waarheid verteld? Alles wat ze weet over haar familie lijkt op losse schroeven te staan wanneer ze voor een opdracht naar Engeland gestuurd wordt en daar een meisje tegenkomt dat wel heel erg op haar lijkt. Dit kan geen toeval meer zijn.

Het meisje dat ze ontmoet heet Viola en blijkt haar tweelingzus te zijn. De twee gaan op zoek naar hun roots. Hun reis brengt hen naar een oude villa in Toscane waarbij ze steeds meer over hun familie en verleden te weten komen. Ze maken kennis met een oma en dat is het begin van een lange zoektocht naar de waarheid.

Cristina Caboni is niet alleen schrijfster, maar ook imker en rozenkweker. Van haar hand verschenen eerder de romans De bijenkoningin en De dochter van de parfumeur. Laatstgenoemde is een eerbetoon aan Caboni’s liefde voor de parfumerie.

Elk hoofdstuk wordt ingeleid met een informatief stuk over het kweken en verzorgen van verschillende soorten bloemen. Dat levert wat interessante informatie op, maar daar blijft het ook bij. Veel toegevoegde waarde heeft de informatie niet. Het hoofdstuk dat volgt heeft namelijk helemaal niks te maken met de gegeven informatie. Ook niet wanneer je probeert er een diepere betekenis in te vinden.

Bloemen spelen een belangrijke rol in deze roman. Dat wordt al duidelijk door de titel, maar ook de namen van de zusjes (Iris en Viola) spelen hierop in. De details aan de binnenkant van het omslag vormen een leuk extraatje en dragen bij aan de sfeer. En die sfeer zit er goed in. Caboni weet hoe ze een verhaal moet vertellen en maakt hierbij gebruik van de verschillende personages, die je als lezer allemaal goed leert kennen. Je maakt kennis met hun goede en minder goede kanten, maar ook met hun geheimen.

Het lijkt alsof elk personage in De bloementuin op zijn minst één geheim heeft. Dit zorgt in het begin voor wat mysterie. Al gauw blijkt echter dat zoveel geheimen in een roman veel te veel zijn. Het mysterie dat er in het begin nog was, slaat om in vaagheid. Bovendien wordt het door al die geheimen erg moeilijk om het verhaal te volgen. Caboni weet dit niet meer recht te trekken, waardoor zelfs de onthullingen aan het eind van het verhaal niet voor een bevredigend gevoel zorgen.