Ontknoping doet spannende opbouw teniet

Met De patissier van Parijs maakt Laura Madeleine haar debuut als schrijver. Haar roman vertelt over een onmogelijke liefde aan het begin van de twintigste eeuw en hoe deze ruim zeventig jaar later nog een rol speelt.

Het is 1988 en Petra’s grootvader, een bekend historicus en auteur, is net overleden. Petra ruimt zijn archief op. Ze vindt onder andere een foto van twee voor haar onbekende mensen. Achterop is de tekst ‘vergeef me’ geschreven. Haar band met opa Jim was erg sterk en het raakt haar dan ook persoonlijk wanneer de biograaf van haar opa haar wijst op een schandaal. Ze weigert te geloven dat haar opa daarbij betrokken was en start een zoektocht om het tegendeel te bewijzen. Hierbij wordt ze dwarsgezeten door de biograaf.

Haar zoektocht leidt haar naar het jaar 1909 in Parijs, waar een arbeidsjongen met de naam Guy naar de Franse hoofdstad vertrekt om aan de spoorwegen te werken. Omstandigheden zorgen ervoor dat hij bij Pâtisserie Clermont terechtkomt waar hij aan het werk gaat als leerling-kok. Al gauw ontwikkelt hij gevoelens voor Jeanne, de dochter van de patissier. De gevoelens blijken wederzijds, maar ze komen allebei uit totaal andere werelden. Is hen de liefde wel gegund?

De hoofdstukken van Guy en Petra wisselen elkaar af. Waar de delen over Petra zijn geschreven in de eerste persoon enkelvoud, zijn die van Guy geschreven in de derde persoon enkelvoud. Dit maakt soms dat het moeilijk is om je in te leven in Guy, terwijl zijn verhaallijn een van de belangrijkste uit bet boek lijkt te zijn.

Diepgang kennen de personages niet, ze blijven erg oppervlakkig. Zelfs Petra maakt weinig ontwikkeling door. Ondanks het feit dat haar hoofdstukken geschreven zijn in de eerste persoon enkelvoud, blijft ze een vrij eentonig personage. Naast het gegeven dat ze een goede band heeft met haar opa, leer je haar nauwelijks kennen.

In De Patissier van Parijs voert Madeleine de spanning flink op. Gedurende de roman wordt naar een grote ontknoping toegewerkt. Af en toe wordt het wat langdradig, zeker in de hoofdstukken waarin vrij weinig gebeurt. Dit haalt niet alleen de vaart uit het verhaal, maar ook de spanning. Door de verwijzingen naar het grote schandaal van opa Jim wordt de lezer echter toch nog geprikkeld om door te lezen. In de ontknoping wordt echter alle opgebouwde spanning ontkracht, waardoor deze erg tegenvalt en misschien zelfs wel onbevredigend is.