Liefdevolle vriendschap maakt gebrek aan diepgang deels goed

'In de oceaan zijn we niets, en tegelijkertijd alles.'

Sophie Green groeide op bij de kust van Sidney en brengt haar vakanties het liefst door in de buurt van de oceaan. Niet zo gek dus dat het water een rol speelt in haar nieuwste roman De zwemclub van Shelly Bay. Hanneke van Soest verzorgde de Nederlandse vertaling.

Green neemt de lezer mee naar de Australische kust aan het begin van de jaren 80 uit de vorige eeuw. Waarom er precies voor deze setting is gekozen wordt niet helemaal duidelijk. Het verhaal had zich ook prima in het heden kunnen afspelen. Theresa neemt zich voor om elke ochtend bij zonsopgang te gaan zwemmen in Shelly Bay. Daar leert ze Marie kennen. De twee besluiten om samen te gaan zwemmen en al gauw voegen Leanne en Elaine zich ook bij hun zwemclub. Allemaal hebben ze zo hun eigen reden om te zwemmen en dat vormt de basis voor hun beginnende vriendschap.

De vrouwen staan allemaal op verschillende punten in het leven en hebben een compleet andere achtergrond. Het leven dat ze momenteel leiden is ook erg verschillend. Dat zorgt ervoor dat ze makkelijk uit elkaar te houden zijn en het niet moeilijk is om te schakelen tussen hun verhaallijnen.

De roman is opgebouwd uit korte zinnen en bevat weinig dialoog. Dit maakt dat het makkelijk te lezen is, maar tegelijkertijd ontbreekt het daardoor ook aan diepgang. Het zorgt voor afstandelijkheid waardoor het moeilijk is om met de personages mee te leven. Via kleine anekdotes geeft Green steeds meer prijs over de vier hoofdpersonages. Zo kom je bijvoorbeeld te weten waarom Theresa niet (meer) tegen de geur van rook kan.

Hoewel dat interessante feitjes zijn die het verhaal net iets extra’s geven blijft de rest vrij oppervlakkig en dat is jammer want er valt genoeg te vertellen. De zwemclub van Shelly Bay behandelt een aantal heftige onderwerpen zoals alcoholisme, je kind afstaan ter adoptie, slechte familierelaties en kanker. Je zou zeggen dat dat genoeg elementen zijn om de lezer te binden aan de personages, maar toch blijft er een afstand tussen lezer en personage. Green benoemt vooral hoe de vrouwen zich voelden, maar gaat nergens echt de diepte in.

Het enige hoogtepunt uit De zwemclub van Shelly Bay is de zwemclub zelf. In de periode van twee jaar die beschreven wordt in de roman zie je de vriendschap groeien en worden de vrouwen steeds hechter. Over de ontwikkeling van de personages wordt weinig gesproken, waardoor de individuele verhaallijnen aan kracht verliezen. Al met al heeft Green een liefdevolle roman geschreven over de kracht van vriendschap en heeft ze laten zien dat je daarvoor echt niet allemaal in dezelfde levensfase hoeft te zitten, maar veel diepgang hoef je als lezer niet te verwachten.