Sympathieke personages in tikje voorspelbare roman

Katie Fforde (1952) heeft al tientallen romans op haar naam staan, waarvan de meeste vertaald zijn naar het Nederlands. Elke keer weer weet ze haar lezer mee te nemen in de levens van haar personages. Een chateau in de Provence is haar nieuwste roman. Hanneke van Soest verzorgde de vertaling.

Hoofdpersonage Alexandra heeft net een kookcursus afgerond. Ze voelt er weinig voor om terug te keren naar haar familie. Wanneer ze gewezen wordt op een vacature voor een baan als kindermeisje grijpt ze de kans meteen, ook als de functie op het Franse platteland blijkt te zijn en niet in het bruisende Parijs.

Het verhaal speelt zich af in de jaren 60 van de twintigste eeuw. Afgezien van de afwezigheid van moderne technologie merk je daar tijdens het lezen weinig van. De verstandhoudingen tussen zussen en broer, bemoeizuchtige familieleden en verliefheden zijn tijdloze onderwerpen. De gebeurtenissen hadden zich dan ook prima een paar decennia eerder of later kunnen afspelen.

Wanneer Alexandra bij het chateau arriveert, merkt ze al vrij snel dat de kinderen niet van plan zijn het haar makkelijk te maken. Met name de oudste dochter gedraagt zich vrij opstandig. Alexandra laat zich echter niet uit het veld slaan. Ze blijft rustig en probeert zich in de kinderen te verplaatsen. Net wanneer ze denkt haar draai gevonden te hebben, komt er onverwacht bezoek. Haar familie verschijnt bij het chateau en een groot geheim staat op het punt onthuld te worden. Welke gevolgen heeft dit voor haar positie? Zal de vader van het gezin, met wie ze het ook zeer goed lijkt te kunnen vinden, haar nu met andere ogen bekijken?

Fforde neemt uitgebreid de tijd om haar personages en de setting te introduceren. Er wordt veel aandacht besteed aan de omgeving en ook de gevoelens worden uitgebreid beschreven. Met name in het begin is dit fijn. Als lezer leer je de personages goed kennen en daardoor kom je sneller in het verhaal. Op den duur haalt het echter de vaart uit het verhaal. Hierdoor wordt het af en toe een tikje langdradig. De snelheid komt tegen het einde weer terug wanneer verhaallijnen op het punt staan afgerond te worden. In slechts enkele pagina’s worden enkele plotwendingen beschreven, waardoor het een beetje afgeraffeld aanvoelt.

Al met al is Een chateau in de Provence een prima roman. De verhaallijn mag voor de ervaren feelgoodlezer dan een beetje voorspelbaar zijn, de sympathieke en toegankelijke personages maken een hoop goed.