Warme roman die iets meer ‘show don’t tell’ nodig heeft

Holly Sevenstern werkt in het basisonderwijs, maar het gaat haar niet echt goed af. Wanneer ze een aanvaring heeft met de vader van een van haar leerlingen, maakt het bestuur haar duidelijk dat het voor iedereen beter is als ze ergens anders gaat solliciteren. Via een advertentie komt ze terecht op het eiland Trellingerland, waar ze privé-onderwijzeres wordt van twee kinderen van vijf en acht.

De baan is zonder enige twijfel voor haar. De vrouw des huizes duldt namelijk geen concurrentie en die ziet ze ook niet in de ietwat zwaarlijvige Holly. Haar gewicht is een pijnlijk onderwerp voor Holly en ze ziet de reden dat ze is aangenomen dan ook als een bevestiging van haar zelfbeeld. Ze is veel te dik en zou zichzelf dan ook het liefst verstoppen. De onzekerheden die Holly heeft vanwege haar gewicht in combinatie met haar moeilijke jeugd, hebben er voor gezorgd dat Holly een paar flinke muren om zich heen heeft gebouwd. Muren waarmee ze iedereen op afstand houdt. De lezer is hierop geen uitzondering. Dit maakt haar niet altijd even toegankelijk.

De cover van Eilandliefde toont een mooi huis aan de rand van een eiland. Het ziet er allemaal erg idyllisch uit en dat past precies bij de sfeer die Reina Crispijn beschrijft. Trellingerland is een eiland waar iedereen elkaar kent en op de hoogte is van de laatste roddels. Zo wordt Holly van meerdere kanten gewaarschuwd voor Warner Keverne, de charmeur van het eiland. Ze is dan ook vastbesloten zich niet met hem in te laten, maar waarom blijven ze elkaar dan telkens tegenkomen? Ondanks de sterke ons-kent-ons-samenleving hebben de bewoners zo hun geheimen en lijkt het toch niet allemaal zo te zijn als je zou verwachten.

De dialogen zijn direct en zeggen waar het op staat. Er is weinig ruimte voor interpretatie. Toch voelen ze soms wat stroef en gemaakt aan. Eilandliefde is geschreven in de derde persoon enkelvoud en volgt voornamelijk de gedachtegang van Holly. Zo af en toe gunt Crispijn de lezer een kijkje in de gedachtes van een collega of mede-eilandbewoner. Het gaat hierbij meestal het over het onbegrip dat hij of zij heeft ten opzichte van Holly’s zelfbeeld.

Crispijn weet hoe ze een verhaal moet vertellen en dat laat ze met Eilandliefde duidelijk zien. Toch vraagt deze roman om meer diepgang. Want hoewel er veel aandacht wordt besteed aan de gevoelens van Holly, is er op andere moment weinig aandacht voor details en blijft het verhaal vrij oppervlakkig. Een beetje meer show, don’t tell zou hierin al veel verschil kunnen maken. Desondanks is Eilandliefde een warme roman.

Reina Crispijn vertelde vroeger al veel verhalen. Eerst aan haar broers en zussen en later aan haar eigen kinderen. Al had ze toen niet gedacht dat ze ooit schrijver zou worden. Maar de stap van vertellen naar schrijven is klein. Inmiddels heeft ze niet alleen romans, maar ook jeugdboeken op haar naam staan.